بسیاری از مورخان بر این باورند که انفجاری ترین شکل سرگرمی روز استقلال در چین سرچشمه گرفته است، که همچنان به تولید و صادرات بیشترین میزان آتش بازی نسبت به هر کشور دیگری در جهان ادامه می دهد. (برخی دیگر ریشه های آن را به خاورمیانه یا هند می رسانند.) تصور می شود که چینی ها در اوایل 200 سال قبل از میلاد، با نوعی آتش بازی طبیعی مواجه شده بودند: آنها برای دفع ارواح شیطانی، بامبو را برشته می کردند که هنگام گرم شدن به دلیل حفره های هوای توخالی منفجر می شد.
در مقطعی بین 600 تا 900 میلادی، کیمیاگران چینی – شاید به امید کشف اکسیر جاودانگی – نمک (نیترات پتاسیم، سپس یک چاشنی آشپزخانه رایج)، زغال چوب، گوگرد و سایر مواد را با هم مخلوط کردند و ناخواسته یک شکل اولیه از باروت را ایجاد کردند. چینی ها شروع به پر کردن این ماده فرار در بامبوهایی کردند که سپس برای ایجاد انفجار بلند به آتش پرتاب می شدند. اولین آتش بازی ها متولد شدند.
به زودی، لوله های کاغذی جایگزین ساقه های بامبو شدند و چینی ها متوجه شدند که چوب های آتشین آنها را می توان برای بیش از مجرد ترساندن ارواح و جشن گرفتن مناسبت های خاص استفاده کرد. تا قرن دهم، آنها بمب های خام ساخته بودند و شروع به وصل کردن ترقه هایی به تیرهایی کردند که در طول درگیری های نظامی بر سر دشمنان خود باران می بارید. دو قرن بعد، آنها یاد گرفتند که چگونه مواد منفجره را به هوا شلیک کنند و آنها را به سمت اهداف دشمن هدایت کنند، که اساساً اولین موشک ها را ساختند. با استفاده از این فناوری در خارج از میدان جنگ، استادان آتش بازی توانستند اولین نمایش های هوایی را اجرا کنند.
در قرن سیزدهم، نمونه‌ها و فرمول‌های باروت از طریق دیپلمات‌ها، کاشفان و مبلغان فرانسیسکن به اروپا و عربستان نفوذ کردند. دانشمندان، متالورژیست‌ها و رهبران نظامی غربی خود را وقف ساختن این ماده به ماده‌ای قوی‌تر و ساخت سلاح‌های قدرتمندی مانند توپ‌ها و تفنگ‌های ساچمه‌ای کردند.
در همین حال، جنبه نرم‌تر باروت – آتش‌بازی – برای اولین بار برای بزرگداشت پیروزی‌های نظامی و بعداً برای ارتقای جشن‌های عمومی و مراسم مذهبی به طور فزاینده ای محبوب شد. در قرون وسطای انگلستان، کارشناسان آتش‌بازی به عنوان آتش‌گردان شناخته می‌شدند. دستیاران آنها، به نام «مردان سبز» به دلیل اینکه کلاه‌های برگ می‌پوشیدند تا سر خود را از جرقه محافظت کنند، به عنوان دلقک نیز کار می‌کردند و جمعیت را با جوک‌ها در حالی که نمایش‌ها را آماده می‌کردند، سرگرم می‌کردند. این حرفه در آن زمان خطرناک بود، و بسیاری از مردان سبز در اثر انفجارهایی که اشتباه می رفت جان خود را از دست دادند یا مجروح شدند.
در زمان رنسانس، مدارس آتش بازی در سراسر اروپا، به ویژه در ایتالیا که به خاطر نمایش های پر زرق و برق و رنگارنگ خود مشهور شد، هنرمندان آتش بازی را آموزش می دادند. این ایتالیایی ها بودند که در دهه 1830 اولین کسانی بودند که مقادیر کمی از فلزات و سایر افزودنی ها را به آتش بازی اضافه کردند و جرقه های درخشان و چند رنگ و فوران های خورشیدی را که در نمایش های آتش بازی امروزی دیده می شود، ایجاد کردند. نمایش های اولیه فقط صداهای مهیب، فلاش های نارنجی و ردپای نورانی طلایی کم رنگ داشتند.
آتش بازی به ویژه بین حاکمان اروپایی محبوبیت خاصی پیدا کرد، که از آنها برای به وجد آوردن رعایای خود و روشن کردن قلعه های خود در مناسبت های مهم استفاده می کردند. در انگلستان، اولین نمایش ثبت شده در روز عروسی هنری هفتم در سال 1486 برگزار شد. در سال 1685، استاد آتش بازی سلطنتی جیمز دوم برای تاجگذاری پادشاه چنان نمایش خیره کننده ای برگزار کرد که لقب شوالیه دریافت کرد. پادشاهان فرانسه به طور مرتب نمایش‌های دیدنی را در ورسای و سایر کاخ‌ها برگزار می‌کردند، در حالی که تزار پیتر بزرگ روسیه یک نمایشگاه آتش‌بازی پنج ساعته را برای جشن تولد پسرش ترتیب داد.
اروپایی ها دانش و علاقه خود به آتش بازی را به دنیای جدید آوردند. طبق افسانه، کاپیتان جان اسمیت اولین نمایش را در جیمزتاون در سال 1608 برگزار کرد. اسناد نشان می دهد که برخی از مهاجران آمریکایی ممکن است کمی افراط کرده باشند: موجی از شوخی های مربوط به ترقه در رود آیلند چنان مزاحم عمومی شد که مقامات در سال 1731 استفاده شیطنت آمیز از مواد آتش بازی را ممنوع کردند.
در 3 ژوئیه 1776، یک روز قبل از اینکه کنگره قاره ای اعلامیه استقلال را تصویب کند، جان آدامز نامه ای به همسرش نوشت که در آن نقش آتش بازی را در جشن های چهارم ژوئیه پیش بینی کرد. او پیش بینی کرد: “این روز به یاد ماندنی ترین روز در تاریخ آمریکا خواهد بود. من معتقدم که این روز توسط نسل های آینده به عنوان جشن سالگرد بزرگ جشن گرفته خواهد شد. این روز باید با شکوه و تجمل، آتش سوزی و نورپردازی [اصطلاحی برای آتش بازی] از یک طرف این قاره به طرف دیگر، از این زمان به بعد تا ابد جشن گرفته شود”.
در سال بعد، نمایش‌های آتش‌بازی اولین سالگرد استقلال آمریکا را جشن گرفتند، همانطور که در هر سالگرد بعدی انجام شده است. آنها همچنین آسمان را برای جشن گرفتن سایر رویدادهای مهم ملی، از جمله مراسم تحلیف ریاست جمهوری از زمان جورج واشنگتن، و تعطیلاتی مانند شب سال نو روشن می‌کنند.
در دهه 1890، انفجارهای گسترده مواد آتش بازی، به ویژه توسط اراذل و اوباش غیرماهر، شهروندان نگران را بر آن داشت تا انجمن سرکوب سر و صدای غیر ضروری را تشکیل دهند که خواستار محدودیت بود. امروزه، اکثر ایالت ها نحوه و مکان استفاده از مواد آتش بازی و همچنین انواع مواد منفجره ای را که مصرف کنندگان می توانند خریداری کنند، تنظیم می کنند. با وجود این قوانین، طبق کمیسیون ایمنی محصولات مصرفی، در سال 2009 نزدیک به 9000 آمریکایی در اثر مواد آتش بازی مجروح شدند که تعداد نامتناسبی از مجروحان در ماه جولای رخ داد. کارشناسان توصیه می کنند که فقط در فضای باز مواد آتش بازی را منفجر کنید، از مقررات محلی پیروی کنید، در صورت آتش سوزی آب را در دسترس داشته باشید، از دست زدن کودکان به مواد منفجره جلوگیری کنید و از همه مهمتر از عقل سلیم استفاده کنید.
در کجا می توانید نگاهی به چشمگیرترین نمایش های چهارم جولای داشته باشید؟ برخی از مشهورترین نمایش ها در رودخانه هادسون در شهر نیویورک، در امتداد رودخانه چارلز بوستون، در نشنال مال در واشنگتن و در مقابل موزه هنر فیلادلفیا برگزار می شود.
نظرات کاربران