نقد و بررسی فیلم ایف: سفری به دنیای تخیل و رفاقت

فیلم IF با بازی رایان رینولدز، اگرچه بدون اشکال نیست، اما یک اثر خانوادگی دلچسب، دلگرم کننده و جذاب است.

فیلم IF داستان یک دختر جوان به نام بی را روایت می‌کند که در حال پشت سر گذاشتن یک تجربه پردردسر است. پس از آن، او شروع به مشاهده دوستان خیالی می‌کند که پس از بزرگ شدن، دوستان واقعی او را رها کرده‌اند. این فیلم قصد دارد نشان دهد که با این توانایی، بی چه کارهایی می‌تواند انجام دهد. IF با الهام از آثار کمدی خانوادگی دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی ساخته شده است و جان کرازینسکی، که پیشتر فیلم‌هایی مانند دو قسمت اصلی A Quiet Place و تجربه‌های موفق در ترسناک داشته است، به سراغ این پروژه رفته است.

کرازینسکی قبلاً اعلام کرده است که IF از دوران کودکی خود الهام گرفته شده است، که این موضوع به ویژه جالب است. بازیگران معروفی مانند رایان رینولدز و استیو کارل نقش‌آفرینی کرده‌اند. فیلم IF را می‌توان به دو بخش تقسیم کرد: در بخش اول، بی را در تلاش است تا مسیر خود را پیدا کند و به آن شکل دهد. این بخش تا نیمه‌ی اول فیلم ادامه دارد و به مشکل اصلی فیلم می‌پردازد.

فیلم به طور آشنا با شخصیت‌های اصلی و دلیل خلق شخصیت‌های خیالی آغاز می‌شود، اما مشکل اصلی آنجاست که فیلم زیادی تلاش می‌کند تا داستان را تعریف کرده و دلیل ایجاد شخصیت‌های خیالی را بیان کند. در بخش اول، شخصیت اصلی داستان سعی می‌کند برای هر شخصیت خیالی یک کودک جدید پیدا کند و این موضوع بخش زیادی از فیلم را به خود اختصاص می‌دهد. این بخش اولیه فیلم کمی کند و طولانی است، که ممکن است برای بیننده خسته‌کننده باشد.

متأسفانه، این روند تا نیمه اول فیلم ادامه پیدا می‌کند و ممکن است باعث شود که بیننده از ادامه تماشای فیلم منصرف شود. با این‌حال، فیلم همچنان دارای صحنه‌های خوبی است که لحظات سرگرم‌کننده و دلپذیری را به ارمغان می‌آورند، با وجود روند آهسته آن.

کرازینسکی به طور کلی برای اجرای ایده خود به زمان زیادی اختصاص داده است و در نیمه دوم داستان، وقتی که خط رسمی داستان روشن می‌شود، روند فیلم تغییر می‌کند و لحظات جذابی را به نمایش می‌گذارد.

فیلم شاید کمی دیر به روند اصلی خود برسد، اما در نهایت IF، با اینکه به‌طور کلی یک فیلم کمدی خانوادگی است، از افراط در بخش کمدی پرهیز کرده و تلاش می‌کند تا پیام‌هایی مرتبط با نیازهای یک کودک، ترس از از دست دادن والدین، تنهایی و سایر موضوعات را به تصویر بکشد، که در این کار بسیار موفق بوده است. لحظات احساسی فیلم، نقطه قوت آن هستند و کرازینسکی به‌خوبی از این صحنه‌ها و لحظات مختلف فیلم بهره‌گیری کرده است.

فیلم در نهایت پیام و هدف خود را پیدا می‌کند و پایان‌بندی آن نقطه قوت آن است. در واقع، در پایان فیلم ما با یک پلات تویستی روبرو هستیم که بیننده ممکن است در طول فیلم حتی به آن شک کند، اما در نهایت به‌خوبی در پایان فیلم برایش نمایان می‌شود. بخش مهم‌ترین فیلم در بخش پایانی آن ظاهر می‌شود که ممکن است برای بیننده به نوعی تعجب‌آور باشد؛ چرا که واقعاً انتظار چنین پلات تویستی را ندارد و با آنچه که انتظارش را دارد متفاوت است.

هرچند در طول فیلم شک‌هایی را می‌توان دید، اما کرازینسکی به‌طور هوشمندانه عمل کرده و نمی‌خواهد تا پایان دست خود را آشکار کند. به همین دلیل فیلم به شکلی پیش می‌رود که حتی اگر بیننده شک داشته باشد، باز هم روند فیلم به گونه‌ای طراحی شده است که تا پایان نتواند به‌درستی درباره یک موضوع اساسی در فیلم حدس بزند. این پلات تویست به‌واقع نقش نجات کامل فیلم را دارد و باعث می‌شود تا فیلم از اثری متوسط به اثری بهتر و در نهایت خوب ترقی کند که ارزش تماشا کردن را داشته باشد.

بخش اصلی از فیلم بر روی کمدی آن تمرکز دارد، اما همان‌طور که قبلاً گفتم، هرگز افراطی نیست و هنگامی که لازم است، کرازینسکی به‌خوبی از آن استفاده کرده است. به واقع این صحنه‌ها نه تنها آزار دهنده نیستند بلکه نقطه قوتی از فیلم هستند. این صحنه‌ها به شکلی بازنمایی شده‌اند که بیشتر بر روی شخصیت‌های خیالی تمرکز دارند و این موضوع باعث می‌شود که بازیگران بیشتر از آزادی عمل برخوردار باشند و نیازی نداشته باشند تا صحنه‌های کمدی ضعیفی را بر اساس روند فیلم اجرا کنند.

اما شخصیت‌های خیالی نقش اساسی در پیشرفت فیلم دارند. هرچند تمرکز فیلم بر روی شخصیت بلو یا خانم بلوسوم است، اما تنوع خوبی در خلق این شخصیت‌ها وجود دارد. بیشتر این شخصیت‌ها جنبه‌هایی از حضور بامزه و کوتاهی دارند، اما باز هم موجب جذابیت بیشتر فیلم شده‌اند. هدف اصلی فیلم نمایش دوستان خیالی است و این موضوع، حتی اگر کمی جنبه کمدی یا بامزه‌تر شدن فیلم را داشته باشد، مهم است که نشان دهد هر شخصیت چگونه براساس هویت و علاقه یک شخصیت خاص خلق شده است.

این تنوع در هر شخصیت نقطه مثبتی است، اما می‌توانستند در بخش اول فیلم، به‌ویژه، حضور بیشتری داشته باشند. به‌طور کلی، جذابیت هر شخصیت از آنجاست که بر اساس هویت و روحیات خود طراحی شده‌اند و این نکته یکی از جواب‌های کلیدی فیلم است. در بخش دیگر، بازیگران نقش مثبتی در پیشرفت فیلم داشته‌اند. به همراه این موارد، جلوه‌های ویژه فیلم کیفیت خوبی دارند و باعث شده‌اند که این شخصیت‌های خیالی به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده شوند.

رایان رینولدز، با وجود شناخته شدن با نقش‌های تکراری در طول سال‌ها، در اینجا با یک نقش نسبتاً متفاوت روبرو شده است. او همچنان ویژگی‌هایی را که برایش شناخته شده، حفظ کرده است، اما در عین حال تلاش کرده است تا بازی جدیدی ارائه دهد که به نوعی موفق هم بوده است. بازی رینولدز دلچسب است و بدون حضور او، بخشی از فیلم ممکن بود سقوط کند، اما او در اینجا تنها نیست و به خوبی بازی می‌کند و نقش بسیار موثری دارد.

کایلی فلمینگ که نقش اصلی فیلم را بازی کرده است، دقیقاً همان چیزی است که فیلم به آن نیاز دارد و او توانسته است تعامل خوبی با شخصیت‌های خیالی و رایان رینولدز داشته باشد. شخصیت او در طول فیلم در حال تکامل است و تغییراتی که این شخصیت می‌گذراند، به‌خوبی در طول فیلم قابل تشخیص است. فلمینگ در واقع مسئولیت دارد که شخصیتی را بازی کند که بتواند رابطه‌ای معنادار با شخصیت‌های دیگر برقرار کند و در عین حال از دنیای واقعی خود هم نگذرد.

درنهایت، جان کرازینسکی نیز نقش کوتاه اما مؤثری در فیلم ایفا کرده است. اگرچه نقش او به‌صورت کلی در فیلم کمتر است، اما او با بازی در نقش پدری دلسوز و تنها برای دخترش، نشان می‌دهد که چگونه می‌خواهد روحیه دخترش را حفظ کند. این نقش، با توجه به کارنامه‌ای که کرازینسکی دارد، عجیب نیست اما اینجا نقشی نسبتاً متفاوت دارد.

فیلم، علاوه بر این بازیگران، شامل بازیگران بیشتری نیز است اما تمرکز آن بیشتر بر روی دو شخصیت کایلی فلمینگ و رایان رینولدز و تعامل آن‌ها با شخصیت‌های خیالی و صداپیشگان مشهور آن‌ها است.

جان کرازینسکی ممکن است با فیلم IF نتوانسته باشد کیفیتی را که در دو فیلم A Quiet Place از او دیدیم، تکرار کند، اما باز هم تجربه‌ای لذت‌بخش و دلگرم‌کننده را ارائه کرده است. فیلم ابتدا روندی آهسته و نسبتاً کند دارد، اما از نیمه‌های فیلم، روند اصلی آن آغاز می‌شود و دقیقاً چیزی را که وعده داده بود، ارائه می‌دهد. بازی رایان رینولدز و کایلی فلمینگ از نقاط قوت فیلم هستند و ارتباط خوبی با شخصیت‌های خیالی برقرار کرده‌اند که باعث شده تا روند کند فیلم کمتر احساس شود. درنهایت، فیلم دوست خیالی ممکن است اثری بی‌نقص نباشد، اما در نهایت یک اثر خانوادگی جذاب است.