انقلاب فرهنگی یک جنبش اجتماعی-سیاسی چینی از سال 1966 تا 1976 بود که توسط مائو تسه‌دونگ رهبر کمونیست رهبری می‌شد.
انقلاب فرهنگی یک جنبش اجتماعی-سیاسی در چین بود که در سال 1966 با محکوم کردن شیوه های زندگی قدیمی سرمایه داری و سنتی چینی توسط مائو تسه‌دونگ، رهبر حزب کمونیست چین، آغاز شد. در این مدت افراد زیادی رنج کشیدند، اما با مرگ مائو و دستگیری باند چهار در سال 1976، انقلاب فرهنگی به پایان رسید.
انقلاب فرهنگی توضیح داده شده است
پس از شکست جهش بزرگ به جلو مائو تسه‌دونگ، رئیس حزب کمونیست چین، که تلاشی فاجعه‌بار برای تسریع اقتصاد چین بود و منجر به مرگ 45 میلیون نفر از گرسنگی بین سال های 1958 و 1962 شد، بنیانگذار جمهوری خلق چین به دنبال تثبیت مجدد اقتدار خود، حذف دشمنان سیاسی خود و احیای شور انقلابی کشور بود. در 16 می 1966، مائو انقلاب فرهنگی پرولتاریا را برای پاکسازی کشور از “نمایندگان بورژوازی که به حزب، دولت، ارتش و حوزه های مختلف فرهنگ نفوذ کرده اند” و نابود کردن “چهار کهنه” – اندیشه های قدیمی، آداب و رسوم قدیمی، فرهنگ قدیمی و عادت های قدیمی – آغاز کرد.
هزاران نفر از رهبران حزب، از جمله لیو شائوچی رئیس جمهور چین، به جرم “جرایم علیه دولت” زندانی شدند. میلیون‌ها جوان تندرو که گاردهای سرخ شبه نظامی را تشکیل می‌دادند، مدارس را تعطیل کردند، آثار مذهبی و فرهنگی را تخریب کردند و روشنفکران و نخبگان حزبی را که ضد انقلاب تلقی می‌شدند کشتند. همسر مائو، جیانگ چینگ، رهبری تلاش‌ها برای تصفیه هنرها با ممنوع کردن موسیقی، ادبیات، فیلم و تئاتر، مانند شکسپیر، که بیش از حد به غرب نزدیک بود، بر عهده داشت. کیش شخصیت پرستی پیرامون مائو رشد کرد، زیرا میلیون‌ها نسخه از “کتاب قرمز کوچک” پر از افکار او به کسانی که نیاز به “بازآموزی” داشتند، اجباری خوانده می‌شد. هنگامی که شهرها به هرج و مرج فرو رفتند زیرا جناح‌های رقیب گاردهای سرخ شروع به جنگ با یکدیگر کردند، ارتش آزادیبخش خلق گروه‌های دانشجویی را خلع سلاح کرد و آنها را برای کار در کمون‌های روستایی تبعید کرد.
انقلاب فرهنگی در سال های قبل از مرگ مائو در 9 سپتامبر 1976 رو به زوال گذاشت و چند هفته بعد با دستگیری جیانگ و سه تن از همکارانش که به باند چهار معروف بودند و بعداً به جرم “جرایم ضد انقلابی” محکوم شدند، پایان یافت. انقلاب فرهنگی اقتصاد چین را فلج کرد و منجر به کشته شدن حدود 1.5 میلیون نفر و تبعید حدود 20 میلیون نفر دیگر از جمله شی جین پینگ رئیس جمهور فعلی چین شد. حزب کمونیست چین در سال 1981 انقلاب فرهنگی را محکوم کرد، اما بیشتر تقصیرها را به گردن باند چهار انداخت. امروزه تا حدودی بحث عمومی درباره انقلاب فرهنگی در چین به دلیل محافظت از میراث مائو ممنوع است.
نظرات کاربران