در دهه‌ی گذشته، به نمایش موجی از فیلم‌های ترسناک بودیم که با تزریق خون جدید، این ژانر را به یک سطح جدید از هیجان و تعریف کشاندند. این آثار، الهام گرفته از فیلم‌های کلاسیک ژانر ترسناک، با رویکرد تازه‌ای به صحنه خدمت کردند. این افتخارها شامل اثرهایی چون “موروثی”، “تعقیب می‌کند”، “خارج شو” و “جادوگر” بودند که در چند سال اخیر به نمایش درآمدند و نگاه ما به ژانر ترسناک را تغییر دادند. این آثار، با بهره‌گیری از اصول جریان‌ساز کلاسیک، از عمق روانی بی‌نظیری برخوردار بودند و “ترس واقعی” را به تماشاگران ارائه کردند.
تا چند سال پیش، اکثر مخاطبان این ژانر را سطحی می‌پنداشتند و به جز سرگرمی، هدف دیگری از تماشای این فیلم‌ها نداشتند. اما آثار مذکور به یکباره نشان دادند که ژانر ترسناک دارای ابعاد عمیق‌تری است و می‌تواند به عنوان یک ژانر جدی در نظر گرفته شود.
از ناآرامی‌های زیرپوستی، طنز سیاه، اضطراب‌های درونی شخصیت‌ها و پرداختن به مضامین مهم جامعه‌شناختی، امضایی است که این موج جدید از سینمای ترسناک به آن امضا کرده است. این آثار از ساختارهای سنتی دوره کرده‌اند و به جایی نوین از فضاسازی، تکنیک و نوآوری پرداخته‌اند که در تمامی دقایق، تعلیق‌آمیز و منحوس هستند.
ژانر ترسناک همواره با چنین آثاری پذیرای تحولات و نوآوری‌هایی بوده است. از گذشته تاکنون، فیلم‌های وحشتناکی به نمایش درآمده‌اند که ژانر را به مسیرهای جدید و پرهیجانی برده‌اند. در این مقاله، پنج فیلم کلاسیک و پنج فیلم مدرن انتخاب شده‌اند که تاثیرگذاری ویژه‌ای داشته‌اند. البته، عدم ذکر برخی اثرهای دیگر کلاسیک نشان‌دهنده کمبودی در ارزش یا کیفیت آنها نیست.
۱- مطب دکتر کالیگاری (The Cabinet of Dr. Caligari)
- سال انتشار: ۱۹۲۰
- کارگردان: رابرت وینه
- بازیگران: ورنر کراوس، کنراد وایت، فریدریش فهر، لیل داگوفر
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸.۱ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۹ از ۱۰۰
“مطب دکتر کالیگاری” به‌عنوان یکی از نخستین اثرهای سینمایی ترسناک در سال ۱۹۲۰ منتشر شد. این فیلم، که توسط رابرت وینه کارگردانی شد، با بازیگرانی چون ورنر کراوس، کنراد وایت، فریدریش فهر و لیل داگوفر به نمایش گذاشته شد. امتیاز کاربران IMDb به این فیلم ۸.۱ از ۱۰ و امتیاز راتن تومیتوز ۹۹ از ۱۰۰ است.
“مطب دکتر کالیگاری” به‌عنوان یکی از آثار برجسته سینمای اکسپرسیونیستی آلمان شناخته می‌شود و به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین فیلم‌های صامت کلاسیک حساب می‌شود. جنبش اکسپرسیونیسم آلمان، با استفاده از نورپردازی، سایه‌های دراماتیک، فضاهای خیالی و طراحی صحنه‌های مصنوعی، سینما را به عنوان یک هنر برجسته معرفی کرد. این اثر با الهام‌گیری از آن، به نمایشگاهی از هنر ترسناک و اسطوره “کالیگاریسم” تبدیل شد، که به توصیف فیلم‌هایی درباره دیوانگی و جنون اختصاص دارد.
ماجراهای این فیلم دور اطراف “دکتر کالیگاری” را دنبال می‌کند، که با استفاده از داروهای خواب‌آور، جوانی به نام “سزار” را در کنترل خود نگه داشته و او را به‌عنوان جاذبه‌ی توریستی به نمایش می‌گذارد.
امضاها و ایده‌های این فیلم به‌طور جالبی در فیلم‌های معاصر نیز قابل تشخیص هستند، از جمله “توئین پیکس” ساخته‌ی “دیوید لینچ” یا “کابوس قبل از کریسمس”، و تأثیر آن در سینمای صامت نیز تا “نوسفراتو” (۱۹۲۲) و “متروپلیس” (۱۹۲۷) دیده می‌شود. این فیلم سورئال‌گونه و منحصربه‌فرد، به‌طور درون‌مایه‌ای قابل تأمل بوده و مضامین مهمی را مطرح می‌کند که گرچه مربوط به جامعه‌ی آلمانی زمان خود است، اما می‌توان آنها را به جوامع مدرن نیز تعمیم داد.
۲- آدم‌های گربه‌ای (Cat People)
- سال انتشار: ۱۹۴۲
- کارگردان: ژاک تورنر
- بازیگران: سیمون سیمون، کنت اسمیت، تام کانوی، جین رندالف
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۲ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۱ از ۱۰۰
اگر مطب دکتر کالیگاری به عنوان یکی از اثرات تاثیرگذار در زمینهٔ مولفه‌های سبکی ترسناک شناخته می‌شود، “آدم‌های گربه‌ای” در واقع یک “نسخه کلاسیک فیلم‌های ترسناک مستقل و با بودجه پایین” محسوب می‌شود که در دهه‌های بعدی سینما را در چنگال خود گرفته است.
ژاک تورنر به همراه تیم خلاق و آوانگارد خود، ژانر ترسناک را به شکلی کاملاً جدید معرفی کرد: در صورتی که فیلم‌های ترسناک دهه ۳۰ میلادی به تمرکز بر هیولاهای وهم‌انگیز پرداختند، فیلم‌های “درجه ب” ژاک تورنر در دهه ۴۰ میلادی، داستان‌ها را با ساختارهای ارزان‌قیمت‌تری ارائه می‌دادند که در آن شخصیت‌های منفی یا آنتاگونیست مشاهده نمی‌شدند، حتی با وجود حس حضور آنها در تمامی دقایق فیلم.
“آدم‌های گربه‌ای” یک اثر هوشمندانه و پیچیده است که در زمان خود پیشرو بود. برگ برنده‌ی این فیلم همان انقلابی است که به آن اشاره شد و تفاوت‌ها را به وضوح مشخص می‌کند؛ یک نگاه تازه به ژانر وحشت که بعدها به شکل پیشرفته‌تر در آثار ترسناک بهره‌مند شد.
در “آدم‌های گربه‌ای”، احساس خطر و شومی را تجربه می‌کنید، اما گاهی نمی‌توانید متوجه شوید این احساسات از کجا نشأت می‌گیرند. وجود یک شخصیت منفی مشخص نمی‌شود که بتواند شما را بترساند، بلکه جنبه‌های روانشناختی ترس به شکل غنی و چالش‌برانگیز در این فیلم حاضر هستند و فضای تعلیق‌آمیزی را خلق می‌کنند.
۳- روانی (Psycho)
- سال انتشار: ۱۹۶۰
- کارگردان: آلفرد هیچکاک
- بازیگران: آنتونی پرکینز، جنت لی، جان گوین، ورا مایلز
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۸.۵ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰
فیلم “روانی” شاید نیازی به معرفی نداشته باشد؛ یک اثر که تأثیر ماندگاری بر فرهنگ عامه گذاشته و حتی افرادی که به سینما علاقه ندارند یا آثار هیچکاک را تماشا نکرده‌اند نیز با آن آشنا هستند. این روزها، تقریبا هرکسی می‌تواند ارتباطاتی با این فیلم را شناسایی کند، از موسیقی متن فراموش‌نشدنی و عمارت نزدیک به “بیتس متل” تا آن “سکانس مشهور”.
در مورد این اثر سیاه و سفید درخشان هیچکاک، مقالات فراوانی نوشته شده و به طور مکرر از تأثیرات آن بر ژانر ترسناک و به طور کلی، سینما بحث شده است. عناصری چون بازیگری، ترکیب‌بندی‌ها، طراحی صحنه، موسیقی متن، فیلم‌برداری، دکوپاژ و میزانسن، توانایی استثنایی فیلمساز را در ایجاد تعلیق و هماهنگی بین تمامی عناصر سینمایی آن نشان می‌دهد. این احساس بزرگسالانه که در این اثر حضور دارد، به‌طور خاص نقشی بزرگ در موفقیت بسیاری از نظرات منتقدان و علاقه‌مندان به سینما ایفا کرده است.
۴- هالووین (Halloween)
- سال انتشار: ۱۹۷۸
- کارگردان: جان کارپنتر
- بازیگران: دونالد پلیسنس، جیمی لی کرتیس، پاملا جین سولز، نانسی کیز
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۷ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰
در یک روزی از دهه ۸۰ میلادی، هالیوود به طور قابل توجهی وارد صحنه شد و بلاک‌باسترها به مرکز توجه قرار گرفتند، باعث شده بود که فیلمسازان بیشتر به تولید چنین آثاری علاقه‌مند شوند. در عین حال، کارگردانان جوان تحت‌تاثیر جریان‌های نو اروپایی قرار گرفته و سعی در نزدیک شدن به سینمای جدید داشتند تا خود را به عنوان فیلمسازان برجسته ملی معرفی کنند. در همین حین، “هالووین” وارد صحنه شد و با تشکر از شجاعت جان کارپنتر، سروصدای زیادی برای خود ایجاد کرد.
“هالووین” یک اسلشر کلاسیک به حساب می‌آید و همان فیلمی است که سنت “مجموعه‌های ترسناک” را آغاز کرد. این فیلم بر روی یک شخصیت منفی و بی‌رحم تمرکز دارد که از انسانیت و اخلاقیات سر درنمی‌آورد و به دلیل فناناپذیری‌اش، فرصت برگزاری دنباله‌های بی‌شماری را برای خود فراهم می‌کند. این رویکرد به سرعت توسط فیلمسازان دیگر به‌کار گرفته شد و مجموعه‌های ترسناک بسیاری در طول دهه‌ها بعد به وجود آمدند که از ایده‌های مشابه بهره می‌بردند.
هالووین از نظر بصری نیز مورد توجه قرار می‌گیرد، هرچند اغلب در این زمینه به آن توجه چندانی نمی‌شود. عناصری چون سکانس افتتاحیه که اتفاقات را از زاویه دید اول شخص (مایکل مایرز) نشان می‌دهد و بخش‌هایی که کودک ماسک برچهره زده دارد، برای ژانر ترسناک یک نوآوری به حساب می‌آید. به عنوان مثال، می‌توانیم به سکانس حمام فیلم روانی اشاره کنیم.
۵- پروژه‌ی جادوگر بلر (The Blair Witch Project)
- سال انتشار: ۱۹۹۹
- کارگردان: دنیل مایریک، ادواردو سانچز
- بازیگران: هتر دوناهو، مایکل سی ویلیامز، جاشوآ لنرد
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۵ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۶ از ۱۰۰
اگرچه “هالووین” به زاویه دید شخصیت منفی پرداخت و “روانی” تلفیق تازه‌ای از موسیقی و تدوین ارائه داد، “پروژه‌ی جادوگر بلر” تمامی ساختارها و فرمول‌های رایج ژانر ترسناک را نادیده گرفت و با نگاهی نوین، قصه را به شکلی تازه نوشت.
این فیلم تجربی، در سبک آثار مستند ساخته شده و از نظر بصری، به دوربین‌های دیجیتال ارزان‌قیمت اشاره می‌کند که در اواخر دهه‌ی ۹۰ میلادی محبوبیت زیادی پیدا کرده بودند. دنیل مایریک و ادواردو سانچز با بازگشت به عقب، این اثر را به سبک مستند‌سازی ساخته‌اند، جایی که هیچ‌کدام از تکنیک‌های سینمایی معمولی را رعایت نمی‌کنند و با دوربین دستی، این احساس را به بیننده منتقل می‌کنند که فیلم به واقعیت، کارگردان ندارد و شخصیت‌ها خودشان هستند که همه چیز را ضبط می‌کنند.
در همین راستا، “پروژه‌ی جادوگر بلر” حس‌وحال واقع‌گرایانه‌ای دارد که بیننده را در عمق ماجراها قرار می‌دهد و واکنش‌های بازیگران به نظر واقعی می‌آید. داستان در مورد سه مستندساز جوان است که به جنگل‌ها می‌روند تا مستندی در مورد افسانه‌ی جادوگر بلر بسازند. جذابیت این فیلم افزایش یافته است به دلیل پیامی که در ابتدای آن اعلام شده است، مبنی بر اینکه سه دانشجو ناپدید شده‌اند و این فیلم تنها چیزی است که از آنها پیدا شده است.
ژانر “ویدئوی پیداشده” در دهه‌ی ۸۰ میلادی وارد سینما شد، اما “پروژه‌ی جادوگر بلر” به محبوبیت جهانی رسید و تاثیرات آن به سرعت در دیگر آثار و ژانرهای مختلف نیز مشهود شد.
۶- تعقیب می‌کند (It Follows)
- سال انتشار: ۲۰۱۴
- کارگردان: دیوید رابرت میچل
- بازیگران: مایکا مونرو، دنیل زوواتو، جیک ویری
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۸ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰
اگر یک فیلم وجود داشته باشد که بدون تبلیغات و در کمترین زمان، نظر طرفداران ژانر ترسناک را جلب کرد و خیلی زود به یک فیلم کالت تبدیل شد، آن اثر بدون‌شک “تعقیب می‌کند” است. ایده‌ی اصلی قصه که در نام فیلم نیز به آن اشاره شده، به تنهایی انقلابی است: اینکه چیزی شما را در تمامی لحظات زندگی، تعقیب کند. چیزی که نمی‌دانید چیست و از کجا آمده است اما رهایتان نمی‌کند و قدم‌زنان به سویتان می‌آید و اگر به شما برسد، کشته خواهید شد.
اولین ساخته‌ی دیوید رابرت میچل حتی روی کاغذ هم ترسناک است؛ شما هرگز با هیولا یا شخصیت منفی فیلم روبرو نمی‌شوید اما حضور او را حس می‌کنید و هر لحظه انتظار دارید که از راه برسد. این ایده‌ی ساده، قواعد ژانر را تغییر داد که نتیجه‌اش فضایی تعلیق‌آمیز است که حتی در آرام‌ترین ثانیه‌هایش نیز خطر قابل لمس است.
“جین” دختر ۱۹ سالهای است که رابطه‌ی آخرش با یک پسرک غریبه، طلسمی غیرقابل توضیح را برای وی به همراه دارد. حالا یک موجود در تعقیبش است که کسی جز او، توانایی دیدنش را ندارد. این موجود می‌تواند به شکل هر آدمی درآید و تا لحظه‌ای که دخترک را لمس نکند و او را به قتل نرساند، لحظه‌ای از حرکت نمی‌ایستد. تنها راه رهایی از طلسم، این است که جین آن را به یک نفر دیگر منتقل کند اما حتی با این کار هم او هرگز در امان نخواهد بود.
جین برای بقا مجبور به فرار می‌شود و همراه با دوستانش، به بررسی این رویداد مرموز می‌پردازد تا شاید راهی پیدا کند. شخصیت‌ها در دنیایی استرس‌زا محبوس شده‌اند و هرچه که می‌دوند، به آزادی نمی‌رسند. این فیلم اما فراتر از ژانر ترسناک، به مضامین مهمی می‌پردازد و حتی با ارجاعات سیاسی-اجتماعی مهمی روبرو می‌شوید. دیوید رابرت میچل به‌واسطه‌ی این ژانر و اضافه کردن اِلمان‌های فانتزی-تخیلی، به “حقیقت” نزدیک شده است و شما را وادار به تفکر می‌کند.
۷- جادوگر (The Witch)
- سال انتشار: ۲۰۱۵
- کارگردان: رابرت اگرز
- بازیگران: آنیا تیلور-جوی، رالف اینسون، کیت دیکی، جولیان ریچینگز
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۹ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۰ از ۱۰۰
اولین ساخته‌ی رابرت اگرز باید یک شاهکار در نظر گرفته شود. جادوگر با اینکه تیم بازیگری کوچکی دارد و همه‌ی رویدادهای آن در چند محیط محدود اتفاق می‌افتد اما این پتانسیل را دارد تا هرکسی را بترساند، آن هم بدون اتکا به فرمول‌های جواب‌پس‌داده.
مخاطبان مدرن به «جامپ‌اِسکرها» عادت کرده‌اند، همان لحظات ترسناکِ ناگهانی که برای لحظه‌ای شما را شوکه می‌کنند اما این لحظات به تنهایی نمی‌توانند غرابت و فضاهای تعلیق‌آمیز ایجاد کنند. چیزی که فیلم‌های ترسناک تحسین‌شده‌ی چند سال اخیر همانند «احضار» یا حتی «یک مکان ساکت» را از نمونه‌های مشابه متمایز می‌کند، این است که در کنار جامپ‌اسکرها، موفق شده‌اند تا یک تعلیق تمام‌نشدنی را در تمام دقایق داستان حاکم کنند. استرسی که به بیننده وارد می‌شود، گاهی حتی پس از اتمام فیلم در وجود او باقی می‌ماند. جادوگر در سوی دیگر، همان مسیر را طی می‌کند اما برای خلق ترس، تکنیک جامپ‌اسکر را به‌کار نمی‌گیرد.
اتفاقات در سال ۱۶۳۰ و در نیو انگلند رخ می‌دهد؛ خانواده‌ای که به دلیل اختلاف عقاید دینی از شهر تبعید شده است، مجبور می‌شود تا در جنگل‌های اطراف، خانه و مزرعه‌ای بسازد و زندگی مهجوری را آغاز کند. مدتی بعد، مادر خانواده، «کاترین»، نوزادی را به دنیا می‌آورد که به شکل عجیبی ناپدید می‌شود. این اتفاق، روابط اعضای خانواده را دچار مشکل می‌کند و آنها با بحران اعتقادی روبرو می‌شوند.
رابرت اگرز با استفاده از نور طبیعی و شمع‌ها، محیط نسبتاً مُرده و غم‌انگیزی خلق کرده و یک ریتم بسیار کند را برای روایت انتخاب کرده است که ممکن بود جواب ندهد اما باعث شده تا مخاطب این داستان را باور کند. قصه، شخصیت‌ها و محیط کاملا واقعی به نظر می‌رسند و حتی دیالوگ‌ها با وسواس انتخاب شده‌اند تا بازتاب‌دهنده‌ی قرن هفدهم باشند.
۸- موروثی (Hereditary)
- سال انتشار: ۲۰۱۸
- کارگردان: آری استر
- بازیگران: تونی کولت، گابریل بیرن، الکس وولف، آن داود
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۳ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۹ از ۱۰۰
بعضی از منتقدان، موروثی را «جن‌گیرِ قرن بیست‌ویک» لقب داده‌اند. اولین ساخته‌ی آری استر، فیلمی ماورایی، خودآگاه و غافل‌گیرکننده است که از نظر بصری هم از دیگر آثار ترسناک فاصله می‌گیرد.
استر همچون یک ساعت‌ساز وسواسی، قصه‌ای دقیق و پرجزئیات نوشته است که معماهای آن به شکلی طبیعی رمزگشایی می‌شود و حتی در لحظات آرام‌ترش، هرگز نمی‌ایستد و رو به جلو حرکت می‌کند. فیلم داستان پرکششی دارد اما برگ برنده‌ی آن، برقراری تعادل درست میان اِلمان‌های فراطبیعی و اندوهی است که شخصیت‌ها را فراگرفته است. اضطراب ناشی از مرگ اعضای خانواده و کنترل احساسات فردی در مواجهه با تراژدی، از مضامین این فیلم است و البته قهرمانی که محکوم به شکست بوده و سرنوشت وی از قبل نوشته شده است.
آری استر همچنین قدرت خود به عنوان یک فیلمساز را به رخ می‌کشد و با نماهایی که ثبت کرده، این حس را به مخاطب می‌دهد که دهه‌هاست در عرصه‌ی کارگردانی فعالیت دارد. اکثر سکانس‌های فیلم به حسی شوم آغشته شده‌اند و همواره معنای خاصی دارند. همانند یکی از سکانس‌های اول فیلم پیرامون خانه‌ی مینیاتوری که استعاره‌ای برای سرنوشت شخصیت‌ها است: آنها چیزی بیشتر از یک عروسک خیمه‌شب‌بازی نیستند که توسط قدرت‌های خارجی کنترل می‌شوند. عناصر فراطبیعی فیلم با پیشینه‌ی روانشناختی شخصیت‌ها در ارتباط است که نتیجه‌اش را در ساختار مستحکم اثر می‌توانیم مشاهده کنیم.
موروثی، فصل تازه‌ای برای فیلم‌های ترسناک مدرن بود؛ شاید به این دلیل که فیلم کامل و کم‌نقصی است. آری استر نشان می‌دهد که هوشمندی‌های بصری تا چه اندازه در تحول ژانر ترسناک تاثیرگذار بوده‌اند و خواهند بود. از کنار فیلم‌نامه‌ی جاه‌طلبانه‌ی او نیز نباید عبور کرد که هرگز مطابق پیش‌بینی‌ها جلو نمی‌رود. می‌توان انتظار داشت که موروثی برای این ژانر به یک استاندارد تبدیل و در سالهای آتی، آثار متعددی با الهام از آن ساخته شوند.
۹- کلایمکس (Climax)
- سال انتشار: ۲۰۱۸
- کارگردان: گاسپار نوئه
- بازیگران: سوفیا بوتلا، رومن گیرمیک، سهیلا یعقوب، کیدی اسمایل
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۹ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۶۹ از ۱۰۰
گاسپار نوئه همیشه فیلمسازی بوده است که اعتقادی به خطوط قرمز نداشته و با ارائه سکانس‌های نامتعارف و جنون‌آمیز، می‌خواهد مخاطبانش را برای مدتی کوتاه، حضور در جهنم را تجربه کنند. او با فیلم‌هایی همچون “به خلأ وارد شو”، “برگشت‌ناپذیر” و “عشق”، تجربی و نامأنوس را به تصویر کشیده که از نظر تجربی نمی‌توان آنها را بهراحتی تماشا کرد، اما کلایمکس حتی از آنها نیز پیشی می‌گیرد.
در داستان، یک گروه از رقصنده‌های جوان پس از تمرین، توسط نوشیدنی ال‌اس‌دی مسموم می‌شوند. آغاز فیلم با انرژی و سرگرم‌کننده است، اما به تدریج به یک کابوس تبدیل می‌شود و هر یک از شخصیت‌ها از نظر روانی دچار سرگیجه، سردرگمی و دیوانگی می‌شوند.
گاسپار نوئه چند خط داستانی مختلف را همزمان پیش می‌برد و با بخش‌های آغازین، مخاطب را فریب می‌دهد تا نیمه‌ی دوم فیلم از هر نظر شوکه‌کننده باشد. مخاطب به تدریج این حس را پیدا می‌کند که خود نیز در این قصه‌ی متوهمانه‌ی ترسناک، گرفتار شده و خود را در عمق رویدادها متصور می‌کند. دوربین نوئه، مطابق معمول با مهارت خاصی حرکت می‌کند و یک تجربه‌ی سینمایی متفاوت را برای بیننده رقم می‌زند. کلایمکس بهراحتی رهایتان نمی‌کند و نمی‌توانید آن را فراموش کنید.
۱۰- میدسامر (Midsommar)
- سال انتشار: ۲۰۱۹
- کارگردان: آری استر
- بازیگران: فلورنس پیو، جک رینور، ویل پولتر، ویلیام جکسون هارپر
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۳ از ۱۰۰
همهٔ فیلم‌های فوق‌الذکر، به جز این که احساسات عجیبی را به شما منتقل می‌کنند و نوآورانه هستند، یک رویکرد تازه به ژانر ترسناک دارند. اما آری استر با “میدسامر”، این ژانر را وارد فاز جدیدی می‌کند؛ حتی می‌توان گفت او “ژانر ترسناک ۲” را خلق کرده است. در هر حال، مواجه با یک فیلم ترسناک که اکثر اتفاقات آن در روز روشن و زیر نور خورشید رخ می‌دهد، خودش چیز جالبی است.
فیلم، مثل سایر آثار این فهرست، تمرکز خود را بر روی فضاسازی قرار می‌دهد و حس تعلیق از سکانس‌های آغازین تا پایان حاکم است. آیا فیلمی که زیر نور خورشید ساخته شده است، می‌تواند واقعاً ترسناک باشد؟ اگر به فیلم‌های ترسناک موفقی که جریان اصلی آنها را بررسی کنیم، پاسخ منفی است، اما “میدسامر” این چالش را به خوبی پذیرفته و ثابت کرده است که می‌توان در هر فضا و محیطی، حتی زیر نور خورشید، ترس و سوسپانس ایجاد کرد.
۸ فیلم ترسناک دیگر که سزاوار حضور در این فهرست بودند:
- «درخشش» به کارگردانی «استنلی کوبریک» (۱۹۸۰)
- «شب مردگان زنده» به کارگردانی «جرج رومرو» (۱۹۶۸)
- «جن‌گیر» به کارگردانی «ویلیام فریدکین» (۱۹۷۳)
- «کشتار با اره‌برقی در تگزاس» به کارگردانی «توبی هوپر» (۱۹۷۴)
- «جیغ» به کارگردانی «وس کریون» (۱۹۹۶)
- «بیگانه» به کارگردانی «ریدلی اسکات» (۱۹۷۹)
- «خارج شو» به کارگردانی «جوردن پیل» (۲۰۱۷)
- «نوسفراتو» به کارگردانی «فریدریش ویلهلم مورنائو» (۱۹۲۲)
منبع: Taste of Cinema
نظرات کاربران