یک جایگزین شکر معمولی به نام اریتریتول، که به طور گسترده در محصولات “بدون شکر” و کمکربوهیدرات استفاده میشود، ممکن است با آسیب به سلولهای عروق مغزی خطر سکته را افزایش دهد. یک مطالعه جدید نشان داد که قرارگیری در معرض اریتریتول باعث کاهش نیتریک اکسید، افزایش مواد تنگکننده عروق، اختلال در تواناییهای تجزیه لخته و افزایش تولید رادیکالهای آزاد در این سلولها میشود.
این تغییرات محیطی با خطر بالاتر لختهسازی و کاهش جریان خون به مغز ایجاد میکند. پژوهشگران هشدار میدهند که در حالی که این مطالعه بر روی سلولها انجام شده است، به شواهد فزایندهای از آسیبهای احتمالی اریتریتول به سلامت افزوده میشود. از بستنیهای کمکربوهیدرات گرفته تا پروتئین بارهای کتو و نوشابههای “بدون شکر”، شیرینکننده قدیمی اریتریتول در همهجا حضور دارد.
اما تحقیقات جدید دانشگاه کلرادو بولدر نشان میدهد که این جایگزین شکر محبوب و افزودنیهای غذایی خاص، عوارض جدی دارد و به طرق مختلف بر سلولهای مغزی تأثیر میگذارد که میتواند خطر سکته را افزایش دهد.
طالعه ما به شواهد موجود افزوده است که نشان میدهد شیرینکنندههای غیرمغذی که معمولاً به عنوان ایمن معرفی میشوند، ممکن است بدون عواقب منفی برای سلامت نباشند”، گفت کریستوفر دیسوزا، نویسنده ارشد و استاد فیزیولوژی یکپارچه و مدیر آزمایشگاه بیولوژی عروقی یکپارچه.
اریتریتول که نخستین بار در سال 2001 توسط سازمان غذا و دارو تأیید شد، یک الکل قند است که معمولاً از تخمیر ذرت تولید میشود و در صدها محصول یافت میشود. این شیرینکننده تقریباً بدون کالری است، حدود 80 درصد به شیرینی شکر معمولی میرسد و تأثیر قابل توجهی بر سطح انسولین ندارد، که آن را به گزینهای محبوب برای افرادی تبدیل کرده است که میخواهند وزن کم کنند، سطح قند خون خود را کنترل کنند یا از کربوهیدراتها اجتناب کنند.
اما تحقیقات اخیر شروع به روشن کردن خطرات آن کرده است. یک مطالعه اخیر که شامل 4,000 نفر از ایالات متحده و اروپا بود، نشان داد که مردان و زنان با سطح بالاتر اریتریتول در گردش خون، به طور قابل توجهی بیشتر احتمال داشت که در سه سال آینده دچار حمله قلبی یا سکته شوند.
دیسوزا و نویسنده اول، آبرن بری، دانشجوی تحصیلات تکمیلی در آزمایشگاه او، قصد داشتند درک کنند که چه عواملی ممکن است باعث افزایش این خطر شود. پژوهشگران در آزمایشگاه سلولهای انسانی که رگهای خونی مغز را میپوشانند، به مدت سه ساعت با مقدار مشابه اریتریتول موجود در یک نوشابه بدون شکر معمولی تحت درمان قرار دادند.
آنها مشاهده کردند که سلولهای تحت درمان به طرق مختلف تغییر کردهاند: آنها نیتریک اکسید کمتری تولید میکردند، مولکولی که عروق خونی را شل کرده و گشاد میکند، و اندوتلین-1 بیشتری تولید میکردند، پروتئینی که عروق خونی را تنگ میکند.
در همین حال، زمانی که سلولها با ترکیب لختهسازی به نام ترومبین مواجه شدند، تولید ترکیب طبیعی ضد لخته t-PA به طور “قابل توجهی کاهش یافت”. سلولهای درمانشده با اریتریتول همچنین تولید بیشتری از گونههای فعال اکسیژن (ROS)، یا همان “رادیکالهای آزاد”، داشتند که محصولات فرعی متابولیک هستند و میتوانند باعث پیری، آسیب به سلولها و التهاب بافت شوند.
بری گفت: “در نهایت، اگر عروق شما تنگتر باشد و توانایی شما در تجزیه لختههای خون کاهش یابد، خطر سکته افزایش مییابد. پژوهش ما نه تنها این را نشان میدهد، بلکه چگونگی افزایش خطر سکته توسط اریتریتول را نیز توضیح میدهد.”
دیسوزا اشاره میکند که مطالعه آنها تنها از مقدار یک وعده شیرینکننده استفاده کرده است. برای افرادی که چندین وعده در روز مصرف میکنند، اثرات آن احتمالاً بدتر خواهد بود.
نویسندگان هشدار میدهند که مطالعه آنها یک مطالعه آزمایشگاهی بر روی سلولها بوده و برای تایید این نتایج نیاز به مطالعات بزرگتر بر روی انسانها وجود دارد.
با این حال، دیسوزا به مصرفکنندگان توصیه میکند که برچسبها را مطالعه کرده و به دنبال اریتریتول یا “الکلهای قند” در آنها بگردند. او گفت: “با توجه به مطالعه اپیدمیولوژیکی که الهامبخش کار ما بود و اکنون یافتههای سلولی ما، معتقدیم که منطقی است که مردم مصرف شیرینکنندههای غیرمغذی مانند این را تحت نظر داشته باشند.”
منبع حبر : neurosciencenews.com
نظرات کاربران