استرس یک واقعیت ناپذیر برای بیماران سرطانی است و بنابراین برای پژوهشگران حیاتی است که مکانیزم تأثیر آن بر ما را درک کنند. با مطالعه موش‌های آزمایشگاهی، آنها متوجه شدند که حیواناتی که تحت استرس قرار می‌گیرند، دو تا چهار برابر بیشتر در خطر مبتلا شدن به مستاستاز یا گسترش سرطان هستند.
یک تیم از محققان در آزمایشگاه Cold Spring Harbor در نیویورک، مشاهده کردند که استرس مزمن باعث تشکیل تارهای چسبنده از گلبول‌های سفید خون به نام نوتروفیل می‌شود که حمله سلول‌های سرطانی به بافت‌ها را آسان‌تر می‌کند.
آنها تحقیقات خود را روی موش‌های آزمایشگاهی مبتلا به سرطان سینه انجام دادند و آنها را به دو گروه تقسیم کردند: گروه کنترل و گروهی که تحت شرایط استرس‌زا قرار گرفتند.
زمانی که موش‌ها تحت تأثیر استرس قرار می‌گیرند، از جمله با انتقال به نور مداوم، نشستن در کنج قفس، مواجهه با صداهای بلند و از غذا محروم شدن، خطر گسترش سرطان در آنها دو تا چهار برابر افزایش می‌یابد.
دکتر میکالا اِگبلد، یکی از نویسندگان این تحقیق، اظهار کرد: «ما شاهد افزایش نسبتاً عظیم ضایعات متاستاتیک در این حیوانات بودیم. متاستاز (سرایت سرطان به نواحی دیگر بدن) تا چهار برابر افزایش یافت.»
اگرچه این مطالعه نشان می‌دهد که استرس ممکن است به رشد سرطان کمک کند، اما این اثرات برای نخستین بار نشان دهنده آن نیست که استرس به طور مستقیم منجر به تشکیل تومور می‌شود.
پژوهشگران همچنین مشاهده کردند که استرس تأثیراتی بر سایر بخش‌های سیستم ایمنی بدن دارد، که منجر به کاهش عملکرد سلول‌های ایمنی حیاتی می‌شود و باعث می‌شود ریه‌ها به محیطی مساعدتر برای تکثیر سلول‌های سرطانی تبدیل شوند.
کاهش تعداد سلول‌های ایمنی مانند سلول‌های T و سلول‌های کشنده طبیعی (NK)، همراه با افزایش تعداد نوتروفیل‌هایی که در جریان خون حرکت می‌کنند و به تومورها نفوذ می‌کنند، به اثرات منفی استرس مربوط است.
پژوهشگران همچنین متوجه شدند که هورمون استرس کورتیکوسترون باعث گسترش سرطان و ایجاد ضایعات در ریه‌های موش‌ها می‌شود.
از طرف دیگر، مشاهده شد که میزان بیشتری از پروتئین فیبرونکتین در محیط رسوب می‌کند که این امر توانایی تهاجم سلول‌های توموری را افزایش می‌دهد و منجر به کاهش سلول‌های T می‌شود؛ این سلول‌ها معمولاً رشد سرطان را مهار می‌کنند.
موش‌هایی که تحت تأثیر استرس قرار می‌گیرند، همچنین تعداد بیشتری از نوتروفیل‌ها در خون خود دارند. این نوتروفیل‌ها شبکه‌های تارمانند یا NET ها را ایجاد می‌کنند که از DNA و پروتئین‌ها تشکیل شده‌اند و معمولاً با به دام انداختن و کشتن میکروارگانیسم‌ها، ما را در برابر حملات مهاجمان دفاع می‌کنند.
این تیم پژوهشی همچنین متوجه شد که استرس مزمن باعث ایجاد NET می‌شود تا حتی در موش‌های بدون سرطان، بافت ریه را تغییر دهد. این واقعیت نشان می‌دهد که بافت شما را برای ابتلا به سرطان حتی در صورتی که سابقه سرطان نداشته باشید، آماده می‌کند.
محققان پیش‌بینی می‌کنند که داروهای آینده که از تشکیل NET جلوگیری می‌کنند، ممکن است برای بیمارانی که سرطانشان هنوز به مرحله متاستاز نرسیده، مفید باشند. این درمان‌های نوین ممکن است گسترش سرطان را کند کنند یا حتی آن را متوقف کنند.
نظرات کاربران