بعضی از برنده‌های جوایز اسکار به نظرم خوب نبودند. اولین مراسم اسکار در سال ۱۹۲۹ برگزار شد و از آن زمان تا به امروز، این جایزه به عنوان بزرگترین افتخار صنعت سینما شناخته می‌شود. بیشترین توجه معمولا به جایزه بهترین فیلم جلب می‌شود؛ بدست آوردن این جایزه برای هر فیلمی آرزویی است و هر فیلمی که برنده شود، باید واقعا ارزش آن را داشته باشد. با این حال، در طول سال‌هایی که مراسم اسکار برگزار شده است، همیشه فیلم‌هایی وجود داشته‌اند که اگرچه برنده این جایزه شده‌اند، اما توانسته‌اند به خوبی به مخاطبان نفوذ کنند. این فیلم‌ها اغلب با لقب بدترین فیلم‌های برنده اسکار شناخته می‌شوند.
بدترین برندگان اسکار
در هر دهه، حداقل یک فیلم وجود دارد که به نظر مخاطبان شایسته بردن جایزه اسکار بهترین فیلم نبوده است. از فیلم خسته‌کننده “سیمارون” (Cimarron) در دهه ۳۰ میلادی که با بردن جایزه اسکار همه را متعجب کرد، تا “آرگو” (Argo) در دهه ۲۰۱۰ میلادی که وقتی اسکار را به دست آورد، بسیاری هنوز فکر می‌کردند که این یک شوخی بزرگ است. فیلم‌هایی که برنده جایزه اسکار شده‌اند، تعدادی هستند که شایستگی آنها همواره مورد بحث قرار گرفته و گذشت زمان نشان داده است که هیچ تأثیر مثبتی بر صنعت فیلم‌سازی نداشته‌اند.
۱۱. دهه‌ی ۱۹۲۰ میلادی: «نوای برادوی» (The Broadway Melody)
- تاریخ ساخت: ۱۹۲۹
- کارگردان: هری بومونت
- بازیگران: چارلز کینگ، بسی لاو
- رتبه‌ی راتن تومیتوز: ۴۰ از ۱۰۰
- رتبه‌ی متاکریتیک: ۶۶ از ۱۰۰
- رتبه‌ی IMDb به فیلم: ۵.۶ از ۱۰
اگرچه این فیلم یکی از دو برنده‌ی اسکار در دهه‌ی خود بود، با این حال می‌توان آن را یکی از بدترین فیلم‌هایی که برنده‌ی اسکار شده‌اند، دانست. فیلم دیگری که در دهه‌ی ۲۰ میلادی توانست اسکار بگیرد، فیلم استثنایی و درخشان “بال‌ها” (Wings) بود. احتمالا اگر “نوای برادوی” در هر دهه‌ی دیگری نیز برنده‌ی اسکار می‌شد، بدترین فیلم برنده‌ی آن دهه می‌شد. این اولین فیلم مصوت برنده‌ی اسکار است که موزیکال هم هست و داستان عاشقانه‌ی دو خواهر با بازی بسی لاو و آنیتا پیج را روایت می‌کند که سعی دارند در برادوی شهرت یابند، اما داستان‌های عاشقی، مسیر جاه‌طلبی آنها را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
این فیلم تاریخی جالبی را نشان می‌دهد و اظهار می‌کند که موزیکال‌های هالیوود چقدر زود شروع به ساخته شدن کرده‌اند، اما تمام آنچه این فیلم به مخاطب ارائه می‌دهد، همین است. معمولا این فیلم در رتبه‌ی اول لیست بدترین فیلم‌های برنده‌ی اسکار قرار می‌گیرد. “نوای برادوی” داستانی غیرقابل باور دارد با شخصیت‌هایی که نمی‌توان با آنها ارتباط برقرار کرد. قطعات موسیقی این فیلم هم با وجود موزیکال بودن خود، به یادماندنی نیستند. این فیلم در زمان اکران خود توانست مخاطبان را سرگرم کند، چرا که آنها هرگز چیزی شبیه به آن را ندیده بودند، اما احتمالا مخاطبان امروزی به سختی می‌توانند تماشای آن را تحمل کنند.
۱۰. دهه‌ی میلادی۱۹۳۰: «سیمارون»
- تاریخ ساخت: ۱۹۳۱
- کارگردان: وسلی راگلز
- بازیگران: ریچارد دیکس، آیرین دان
- رتبه‌ی راتن تومیتوز: ۵۰ از ۱۰۰
- رتبه‌ی IMDb به فیلم: ۵.۸ از ۱۰
دهه‌ی ۳۰ میلادی به عنوان بدترین دهه برای برندگان اسکار بهترین فیلم شناخته می‌شود؛ از فیلم “سواران” که خسته‌کننده بود تا “زیگفیلد بزرگ” که طولانی، اما وقتی به بدترین می‌خواهیم بپردازیم، “سیمارون” همیشه در ذهن ماست. این فیلم، افتخار دارد که نخستین فیلم وسترنی است که جایزه اسکار بهترین فیلم را برنده شده، اما بهتر است که داستان یک ویراستار روزنامه‌ای که به همراه همسر بی‌تفاوتش به شهری در اوکلاهاما می‌رود را فراموش کنیم؛ همانطور که تاریخ آن را فراموش کرده است.
این فیلم نه تنها برخی عقاید نژادپرستانه را در خود جای داده، بلکه گرایشات خشونت‌آمیز و غیرانسانی دارد و دیالوگ‌هایش بسیار مسخره و غیرطبیعی است، بجز یک یا دو صحنه، حتی جذابیت بصری‌ای هم برای مخاطب ایجاد نمی‌کند. از زمانی که تیتراژ پایانی این فیلم آغاز می‌شود، مخاطبان آن را فراموش می‌کنند و همین ویژگی او را وارد لیست بدترین فیلم‌های برنده اسکار می‌کند. این فیلم چهارمین فیلم تاریخ است که توانسته جایزه اسکار بهترین فیلم را بگیرد و اگرچه ممکن است رای دهندگان آکادمی به دلیل جستجوی تازه‌کاری به آن رای داده‌اند، با این حال باید قبول کرد که در آن سال تصمیم درستی نگرفتند.
۹. دهه‌ی ۱۹۴۰ میلادی: «به راه خود می‌روم» (Going My Way)
- تاریخ ساخت: ۱۹۴۴
- کارگردان: لئو مک‌کری
- بازیگران: بینگ کرازبی، بری فیتزجرالد
- رتبه‌ی راتن تومیتوز: ۸۳ از ۱۰۰
- رتبه‌ی متاکریتیک: ۹۰ از ۱۰۰
- رتبه‌ی IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
در کمدی درام “به راه خود می‌روم”، کشیش جوانی به نام اومالی (با بازی بینگ کرازبی) که پیش از پیوستن به کلیسا زندگی عاشقانه و پررنگی را پشت سر گذاشته است، پس از اتمام تحصیلات روحانی با گروهی از کودکان ارتباط برقرار می‌کند که نیازمند راهنمایی هستند و او موفق می‌شود به آرامی جایگاه کشیش مسن‌تر (با بازی بری فیتزجرالد) را بگیرد. اما آیا همین خلاصه داستان کافی است که این فیلم در لیست بدترین فیلم‌های برنده‌ی اسکار جایگاه بگیرد؟
اگرچه این فیلم در سطح خودش قابل قبول است و یک فیلم شیرین است که می‌تواند توجه انبوه مخاطبان را به خود جلب کند، اما بدون شک، این فیلم توانایی ندارد تا حرفه‌ای‌های سینما را به خود جلب کند. شاید مهم‌ترین تأثیر این فیلم را بتوان در قوانین اسکار دید.
آکادمی اسکار بعد از آن که بری فیتزجرالد هم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد و هم نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و توانست این دومی را بدست آورد، تصمیم گرفت که دیگر یک بازیگر را برای نقش‌آفرینی در دو دسته‌ی نامزدی به دست نیاورد. این تنها مرتبه در تاریخ است که یک بازیگر با یک نقش‌آفرینی در دو رشته نامزدی به دست آورد و این امر تأثیر بسزایی در قوانین جوایز اسکار داشت.
۸. دهه‌ی ۱۹۵۰ میلادی: «بزرگترین نمایش روی زمین» (The Greatest Show on Earth)
- تاریخ ساخت: ۱۹۵۲
- کارگردان: سیسیل ب.دومیل
- بازیگران: بتی هاتن، کورنل واید
- رتبه‌ی راتن تومیتوز: ۵۰ از ۱۰۰
- رتبه‌ی متاکریتیک: ۷۶ از ۱۰۰
- رتبه‌ی IMDb به فیلم: ۶.۵ از ۱۰
این فیلم، یکی از آن فیلم‌هایی است که برنده‌ی جایزه اسکار بهترین فیلم شده اما کمترین امتیاز را از سایت IMDb دریافت کرده. در داستانی حماسی، این فیلم داستان زندگی هنرمندان دوره‌گرد را روایت می‌کند. دو شخصیت، یک دلقک و یک تمرین‌دهنده‌ی فیل، در مقابل عوامل پشت صحنه‌ی یک سیرک قرار می‌گیرند. اگرچه فیلم سرگرم‌کننده است، اما داستانش ملودراماتیک و شخصیت‌های جذابی در آن دیده نمی‌شوند. همچنین، مدت طولانی فیلم باعث می‌شود که “بزرگترین نمایش روی زمین” به عنوان یکی از بدترین فیلم‌های برنده‌ی اسکار شناخته شود.
با این حال، این فیلم به طور کلی بد نیست؛ برخی از تصاویر آن جذاب و چشم‌نواز هستند، همانطور که از فیلم‌هایی که سیسیل ب.دومیل به آنها کارگردانی می‌کند انتظار می‌رود. برخی از صحنه‌های فیلم هم بامزه و خنده‌دارند و حضور جیمز استوارت در نقش یک دلقک، سرگرمی بیشتری به فیلم می‌بخشد. با این همه، “بزرگترین نمایش روی زمین” لایق هیچ اسکاری نبود، به خصوص جایزه بهترین فیلم. همه انتظار داشتند که “نیمروز” در آن سال اسکار را بگیرد؛ فیلمی که با گذشت زمان، ماندگاری بیشتری پیدا کرده است.
۷. دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی: «تام جونز» (Tom Jones)
- تاریخ ساخت: ۱۹۵۲
- کارگردان: تونی ریچاردسون
- بازیگران: آلبرت فینی، سوزان یورک
- رتبه‌ی راتن تومیتوز: ۸۱ از ۱۰۰
- رتبه‌ی IMDb به فیلم: ۶.۴ از ۱۰
اگر بخواهید درباره‌ی بهترین فیلم‌های برنده‌ی اسکار، بدترین آنها یا فیلم‌هایی که نه خیلی خوب و نه خیلی بد برنده‌ی اسکار حرف بزنید، هرگز اسم «تام جونز» به میان نخواهد آمد. این کمدی بریتانیایی، درباره‌ی ماجراهای مردی رمانتیک و دلاور، با بازی آلبرت فینی، که به دنبال عشقی خارج از طبقه‌ی اجتماعی خودش است، احتمالا یکی از فراموش‌شدنی‌ترین فیلم‌های تاریخ اسکار است.
این فیلم بی‌نظم و بی‌محتواست و شاید فقط برای افرادی که از کمدی‌های عجیب و غریب خوششان می‌آید جالب باشد. در سالی که فیلم‌های کلاسیکی مانند «کلئوپاترا» و «آمریکا آمریکا» هم در بین نامزدهای دریافت اسکار بهترین فیلم بودند و در سالی که فیلم بزرگی مانند «هشت و نیم» حتی نامزد اسکار هم نشد، این حقیقت که فیلمی به غیرمهمی «تام جونز» توانسته اسکار را ببرد باعث غم و اندوه می‌شود.
۶. دهه‌ی ۷۰ میلادی: «پتون» (Patton)
- سال ساخت: ۱۹۷۰
- کارگردان: فرانکلین جی. شافنر
- بازیگران: جرج سی. اسکات، کارل ملدن
- رتبه‌ی راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
- رتبه‌ی متاکریتیک: ۸۶ از ۱۰۰
- رتبه‌ی IMDb به فیلم: ۷.۹ از ۱۰
دهه‌ی ۷۰ میلادی یکی از قوی‌ترین دوره‌های تاریخ سینمای آمریکا بوده است و لیست فیلم‌های برنده‌ی اسکار این دوره اثباتی بر این موضوع است. هر یک از این فیلم‌ها را می‌توان یک شاهکار نامید، اما اگر قرار باشد یکی از آنها را به عنوان ضعیف‌ترین در نظر بگیریم، احتمالاً فیلم «پتون» فرانکلین جی. شافنر خواهد بود. «پتون» فیلمی درخشان است با نقش‌آفرینی بی‌نظیر جرج سی. اسکات به عنوان یک ژنرال پیش‌رو با عملکردی بحث‌برانگیز، اما به سختی می‌توان آن را با فیلم‌هایی مانند «پدرخوانده» و «راکی» مقایسه کرد.
با تصاویر زیبا و دیدگاه متفاوتی که این فیلم از جنگ ارائه می‌دهد و تصویری واقع‌گرایانه از جهنم، باید «پتون» را یکی از بهترین فیلم‌های جنگی دهه‌ی ۷۰ میلادی دانست. برخی معنقدند که این فیلم کمی بیش از حد مدح یک قهرمان را درباره‌ی ژنرال پتون می‌اندازد و برخی دیگر می‌گویند اگر به دنبال حضور جرج سی. اسکات در نقش پتون نبود، این فیلم هرگز به این اندازه ماندگار نمی‌شد. به هر حال، «پتون» یک دستاورد فراموش‌نشدنی است و تنها دلیل حضور آن در بین بدترین فیلم‌های برنده‌ی اسکار، اکران شدن در دهه‌ای است که به عنوان عصر طلایی سینمای آمریکا یاد می‌شود.
۵. دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی: «خارج از آفریقا» (Out of Africa)
- سال ساخت: ۱۹۸۵
- کارگردان: سیدنی پولاک
- بازیگران: مریل استریپ، رابرت ردفورد
- رتبه‌ی راتن تومیتوز: ۶۳ از ۱۰۰
- رتبه‌ی متاکریتیک: ۶۹ از ۱۰۰
- رتبه‌ی IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
در دهه‌ی ۸۰ میلادی، که یکی از درخشان‌ترین دوره‌های سینمای آمریکا بود، برخی از فیلم‌های برنده‌ی اسکار بهترین فیلم این دوره، توانستند با گذشت زمان، در یادها بمانند. اگرچه انتخاب‌های دیگری وجود داشت، اما احتمالاً فراموش‌شدنی‌ترین فیلم برنده‌ی اسکار دهه‌ی ۸۰ میلادی، «خارج از آفریقا» است. این فیلم یک حماسه‌ی عاشقانه و تاریخی است که درباره‌ی یک بارونس دانمارکی با بازی مریل استریپ در کنیای قرن بیستم روایت می‌شود؛ جایی که او یک رابطه‌ی عاشقانه‌ی صمیمی با یک شکارچی با بازی رابرت ردفورد برقرار می‌کند.
«خارج از آفریقا» فیلم خوبی است که به خوبی کارگردانی شده و دو بازیگر برجسته نقش‌های اصلی آن را بازی می‌کنند، اما هم‌زمان، ضعیف‌ترین فیلم در لیست فیلم‌هایی که می‌توانستند اسکار بهترین فیلم را بگیرند هم هست؛ فیلم‌هایی مانند «شاهد» و «به رنگ ارغوانی» از جمله این فیلم‌ها بودند. این فیلم هیچ‌کار اشتباهی انجام نمی‌دهد، اما هیچ‌کار درخشانی هم انجام نمی‌دهد. برای بخش زیادی از طول فیلم، مخاطب فقط شاهد تصاویر خسته‌کننده است و نتیجه، حضور این فیلم در لیست بدترین فیلم‌های برنده‌ی اسکار.
۴. دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی: «شکسپیر عاشق» (Shakespeare in Love)
- سال ساخت: ۱۹۹۸
- کارگردان: جان مدن
- بازیگران: گوئینت پالترو، جوزف فینز
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۲ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
دلیل اصلی فراموش‌شدن و ناخوشایندی این فیلم برای مخاطبان، ممکن است مربوط به اختصاص جایزه اسکار بهترین فیلم به آن باشد. این فیلم بی‌تردید لایق آن جایزه نبود؛ به خصوص زمانی که فیلمی مانند «نجات سرباز رایان» اثر استیون اسپیلبرگ، همان سال نامزد بهترین فیلم شده بود. «شکسپیر عاشق» از جمله فیلم‌های کمتر شناخته‌شده دهه‌ی ۹۰ است و حتی یکی از بهترین‌های ۱۹۹۸ که داستانی عاشقانه درباره‌ی ویلیام شکسپیر با بازی جوزف فینز را روایت می‌کند، اما با تمام این نکات، به نظر می‌رسد که جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم برای آن تعیین‌کننده‌ی مقام و اعتبار نبوده است.
فیلم‌نامه‌ی این فیلم، هوشمندانه تدوین شده و تصاویر زیبایی را به تماشاگر ارائه می‌دهد. این فیلم احساس آرامش عاشقانه‌ای را به تماشاگر منتقل می‌کند که امروزه به سختی می‌توان فیلمی با این ویژگی در ژانر عاشقانه پیدا کرد. «شکسپیر عاشق» از یک کارگردان بزرگ بهره می‌برد و بازیگران اصلی آن موفق به برقراری ارتباط هنری درخشانی با یکدیگر می‌شوند. به هر حال، این فیلم به اندازه‌ای درخشان نیست که توجیهی برای برنده شدن در هفت بخش اسکار داشته باشد؛ اما اگر اسکارها نبود و این جوایز به مخاطبان پیامی منفی ارسال نمی‌کردند، احتمالاً این فیلم اکنون بیشتر احترام و تقدیر می‌یافت.
۳. دهه‌ی ۲۰۰۰ میلادی: «تصادف» (Crash)
- سال ساخت: ۲۰۰۴
- کارگردان: پل هگیس
- بازیگران: گساندرا بولاک، مت دیلون
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۴ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۷ از ۱۰
در مورد «تصادف» بیش از حد برای گفتن نیست. این فیلم بیش از حد پوسترها را می‌خواهد و احساسات مخاطب را گمراه می‌کند. همانطور که خورشید هر روز طلوع می‌کند، همهٔ مخاطبان سینما و منتقدان این فیلم را بدترین فیلم برندهٔ اسکار در عصر مدرن می‌دانند. داستان این فیلم در لس‌آنجلس پس از حادثهٔ ۱۱ سپتامبر روی می‌دهد و طی ۳۶ ساعت، زندگی شخصیت‌های خسته‌کننده‌ای را به تصویر می‌کشد.
سرنوشت‌های پیچیدهٔ چند کاراکتر در «تصادف» به نوعی که سال‌ها پیش در فیلم‌های دیگر هم دیده شده بودند. این فیلم هیچ ابداعی به معادلهٔ فیلمنامه اضافه نمی‌کند. می‌توان قوی بودن پیچیدگی‌ها و جاه‌طلبی را در این فیلم تحسین کرد و برخی لحظات قدرتمند احساسی در آن را تشخیص داد؛ اما این همه نقاط قوت توسط فیلمنامه‌ای ضعیف، بازیگری‌های فراموش‌شدنی، و موضوعات پیچیده و بی‌ارتباط توسط نژادپرستی و بی‌انصافی که باید بررسی شوند، بی‌ارزش می‌شوند. این ویژگی‌ها باعث می‌شوند «تصادف» یکی از بدترین فیلم‌هایی باشد که تاکنون اسکار برنده شده است.
۲. دهه‌ی ۲۰۱۰ میلادی: «آرگو»
- سال ساخت: ۲۰۱۲
- کارگردان: بن افلک
- بازیگران: بن افلک، جان گودمن
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۷ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۶ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۷ از ۱۰
«آرگو» یک فیلم دلهره‌آور سیاسی است که از نظر دلهره‌آور بودن نه چندان قوی عمل می‌کند، اما از نظر موضوع و سیاق، در قله‌ی فیلم‌های سیاسی قرار دارد. این فیلم داستان یک مامور سرویس مخفی ایالات متحده است که برای نجات شش آمریکایی گروگان در تهران، به یک ماموریت خطرناک می‌رود و نقش یک تهیه‌کننده هالیوود را بازی می‌کند که به دنبال مکانی برای فیلم‌برداری است. این فیلم تقریباً پرتنش و زیبا است، اما در سالی که فیلم‌هایی همچون «عشق» و «جنگوی از بندگسیخته» در بین نامزدهای اسکار بهترین فیلم بودند، اینکه چگونه به نظر اسکار، «آرگو» بهترین فیلم شد، سخت است.
با داستان غیرماندگار، کارگردانی بی‌دقت، و این حقیقت که این فیلم از بسیاری جهات از نظر تاریخی دقیق نیست، این فیلم به عنوان یکی از برندگان غیرمنتظرهٔ اسکار دهه‌ی ۲۰۱۰ معروف شده است. این فیلم بدون شک سرگرم‌کننده است و ارزش تماشا کردن را دارد، اما در آن سال، فیلم‌های درخشان‌تری بود که می‌توانستند اسکار را بگیرند. «آرگو» در لیست بدترین فیلم‌هایی که اسکار برنده شده‌اند، یکی از لایق‌ترین‌هاست.
۱. دهه‌ی ۲۰۲۰ میلادی: «سرزمین آواره‌ها» (Nomadland)
- سال ساخت: ۲۰۲۰
- کارگردان: کلویی ژائو
- بازیگران: فرانسیس مک‌دورمند، دیوید استراترن
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۳ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۳ از ۱۰
تا به اینجا، همه‌ی فیلم‌هایی که در این دهه موفق به دریافت جایزهٔ اسکار بهترین فیلم شده‌اند، از جمله فیلم‌های برجسته و لایق آن بوده‌اند. اما در میان آنها، یک فیلم حضور دارد که ممکن است چند سال بعد، به فراموشی سپرده شود. «سرزمین آواره‌ها» یک درام واقع‌گرایانه است که دربارهٔ زنی در دهه‌ی ششم زندگی‌اش را می‌پردازد و وقتی همه چیز را از دست می‌دهد، تصمیم می‌گیرد در یک ون، زندگی‌ای خانه به دوشانه را تجربه کند.
این فیلم، که نویسندگی، کارگردانی و تهیه‌کنندگی آن را کلویی ژائو بر عهده داشت، دارای داستانی زیبا دربارهٔ جامعه و خانواده است. «سرزمین آواره‌ها» با ورود به عمق شرایط انسانی، به بررسی آنچه یک خانه را به مکانی برای ماندن تبدیل می‌کند، می‌پردازد. این فیلم استثنایی است، اما اگر آن را در کنار فیلم‌های پرطرفداری مانند «کدا» و یا فیلم حماسی جاه‌طلبانه‌ی «همه‌چیز، همه‌جا به یک‌باره» قرار دهید، ممکن است مخاطبان بین‌المللی به اندازهٔ دیگر فیلم‌ها لذت نبرند.
منبع: collider
نظرات کاربران