مرور بر 10 بازیگر برجسته هر دهه

هر دهه سینما ستاره‌های خودش را تولید کرده است. برخی معتقدند که دوره‌ی اوج ستارگان به پایان رسیده است، اما بهترین بازیگران هنوز هم توانایی دارند که با نقش‌آفرینی‌های خود فیلم‌ها را بهبود بخشند و طرفداران را به سینما جذب کنند. با این در نظر گرفته شده، اخیرا کاربران وب‌سایت ردیت (Reddit) گرد هم آمده و در مورد اینکه بازیگر برتر هر دهه‌ی سینما چه کسی بوده است، بحث کردند. انتخاب‌های آن‌ها نشان‌دهنده‌ی تحول معنای ستاره‌های سینما است.

• 10 تناقض‌های جادویی در دنیای دیزنی

10 بازیگر برجسته هر دهه

بازیگران کمدی سینمای صامت مانند چارلی چاپلین و باستر کیتون، راه را برای بازیگران دوره‌ی مصوت سینما مانند هامفری بوگارت و کری گرانت باز کردند. سپس نوبت به مردان معمولی سینما مانند تام هنکس رسید و در نهایت، جذابیت لئوناردو دی‌کاپریو همگان را جلب کرد. منتظر بمانیم و ببینیم کدام یک از بازیگران عصر حاضر می‌توانند به عنوان ادامه‌دهنده‌های این راهی که توسط بازیگران بزرگ پیشتاز شده‌اند، ظاهر شوند. این کار چالشی است که هر فردی ممکن است برآن نیاید.

۱۰. دهه‌ی ۱۹۲۰ – چارلی چاپلین

چارلی چاپلین، بزرگترین ستاره‌ی سینمای صامت، با فیلم‌های بی‌فراموشی که ترکیبی از کمدی روانشناختی و داستان‌گویی جسورانه داشتند، به شهرت جهانی دست یافت. او مشهور به شخصیت بی‌خانمان خود بود، اما احتمالاً شاهکار او «دیکتاتور بزرگ» (The Great Dictator) بود؛ یک کمدی تیز با نگاه نقادانه به فاشیسم و دیکتاتوری.

کاربران ردیت، چاپلین را به دلیل استعدادهای متنوع و توانایی در بازی در حالت‌های حسی مختلف و تأثیر بی‌بدیلش بر سینما ستایش کردند. آن‌ها درباره‌ی این هنرمند بزرگ چنین اظهارنظر کردند: «چاپلین کارگردانی، آهنگ‌سازی و بازیگری می‌کرد. او می‌توانست هم خنده‌دار و هم گریه‌آور باشد. او سینمای صامت را به جلو حرکت داد.» بدون شک، چاپلین بهترین بازیگر دهه‌ی ۱۹۲۰ میلادی بود و هیچ کس نمی‌تواند چیزی غیر از این را ادعا کند.

۹. دهه‌ی ۱۹۳۰ – جیمز کاگنی

در دهه‌ی ۱۹۳۰ میلادی، جیمز کاگنی نقش‌های بسیار مشهوری را بازی کرد که بیشتر آن‌ها شخصیت‌های منفی و ضدقهرمانی را به تصویر می‌کشیدند. در فیلم‌های «دشمن مردم» (Public Enemy) و «فرشتگانی با چهره‌های کثیف» (Angels with Dirty Faces)، او به نحو برجسته‌ای حضور داشت. با صدای خاص، سبک بازیگری پر از انرژی و ایفای نقش‌های چندلایه، کاگنی به عنوان یک بازیگر متمایز شناخته می‌شد.

کاگنی همچنین در نقش‌های رقصنده و خواننده نیز توانایی‌های زیادی داشت و با بازی در فیلم «احمق آمریکایی خوش‌تیپ» (Yankee Doodle Dandy)، اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد را از آن خود کرد. اورسن ولز نیز با این کلام کاگنی را توصیف کرد: «احتمالاً بزرگ‌ترین بازیگری که تا به امروز مقابل دوربین قرار گرفته‌است.» تماشای کاگنی لذت‌بخش بود و یکی از کاربران ردیت او را به عنوان یک بازیگر برتر توصیف کرد که از زمان خودش جلوتر بود.

۸. دهه‌ی ۱۹۴۰ – هامفری بوگارت

به نظر می‌رسد که کاربران ردیت به جایی اشاره کردند که درباره‌ی هامفری بوگارت نه به طور بی‌دلیل بلکه با دلیل اشاره کردند. او نه تنها حد کمال و نماد مرد رهبر و نقش اصلی بود، بلکه با صدای خاص و نگاه طلب‌کننده‌اش نیز شناخته شده بود. اگرچه نقش‌های قدرتمند و ساکت را بازی می‌کرد، اما همواره آسیب‌پذیری را در شخصیت‌هایش جلوه می‌داد و این باعث می‌شد تا مخاطبان با شخصیت‌هایش ارتباط برقرار کنند.

همچنین، هامفری بوگارت همکاری‌های خلاقانه و پرثمری با کارگردان جان هیوستن داشت. این همکاری‌های موفق در نهایت او را به ایفای نقش ریک در «کازابلانکا» مایکل کورتیز رساند. بوگارت با بازی در نقش ریک بلین، یک آمریکایی تبعیدشده که در گرفتار پیچیدگی‌های عاشقانه و مسائل سیاسی می‌افتد، موفق شد پرتره‌ای را ارائه دهد که معادل شخصیت مرد قهرمان در داستان‌های عاشقانه می‌شود. به نظر می‌رسد توانایی بوگارت به اندازه کافی برای تبدیل شدن به یک نماد قهرمانی بی‌نظیر بود.

۷. دهه‌ی ۱۹۵۰ – مارلون براندو

مارلون براندو با بازی در نقش اصلی در فیلم «اتوبوسی به نام هوس» (A Streetcar Named Desire) به عنوان استنلی خشن، به شهرت رسید و این نقش‌آفرینی به عنوان یک استاندارد جدید برای واقع‌گرایی و متداکتینگ شناخته شد. اما تاریخچه ماندگارترین نقش‌های براندو به دهه‌ی ۵۰ میلادی باز می‌گردد، زمانی که در فیلم «در بارانداز» (On the Waterfront) به تجسم یک مشت زن جایزه‌بگیر بازنشسته و با وجدان خود درگیر است. این بازی به او عنوان نخستین بازیگری‌اش یک اسکار را فراهم کرد.

مارلون براندو، به عنوان یکی از تاثیرگذارترین بازیگران تاریخ سینما، نه تنها به شهرت رسید بلکه به پایه‌گذاری هنر بازیگری در سینمای مدرن نیز کمک فراوانی کرد. به همین دلیل بسیاری از کاربران ردیت او را به عنوان بازیگر برتر دهه‌ی ۵۰ میلادی تشخیص داده‌اند. یکی از این کاربران اظهار کرده است: «او بی‌شک بهترین بازیگر متداکتینگ بود. یک‌بار دیگر باید گفت براندو سبکی را گسترش داد که بسیار از زمانه‌ی او جلوتر بود.»

۶. دهه‌ی ۱۹۶۰ – سیدنی پوآتیه

کاربران ردیت، سیدنی پوآتیه را به عنوان برترین بازیگر دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی انتخاب کردند. این دوره بهترین دهه برای کارنامه حرفه‌ای او بود. در این دهه، پوآتیه در فیلم‌هایی چون «مویزی در آفتاب» (A Raisin in the Sun) و «زنبق‌های مزرعه» (Lilies of the Field) به عنوان بازیگر نقش اصلی حضور یافت و توانست توجه هم منتقدان و هم مخاطبان سینمایی را به خود جلب کند.

در سال ۱۹۶۴، با برنده شدن اسکار به عنوان نخستین بازیگر سیاه‌پوست تاریخ، پوآتیه به یک رکورد‌شکن تبدیل شد. اما واقعیت این است که سال ۱۹۶۷، قله فعالیت‌های هنری او بود. در آن سال، او در فیلم‌هایی چون «به آقا، با عشق» (To Sir, with Love)، «حدس بزن چه کسی برای شام می‌آید» (Guess Who’s Coming to Dinner) و «در گرمای شب» (In the Heat of the Night) به ایفای نقش پرداخت و تمام آن‌ها حالا به عنوان فیلم‌هایی ماندگار شناخته می‌شوند.

۵. دهه‌ی ۱۹۷۰ – جک نیکلسون

در دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی، سینما به یک دوران عالی و پرآوازه وارد شد. ستاره‌ها و فیلم‌سازان از جریان عادی خارج شده، مرزها را جابه‌جا کرده و با آزادی خلاقیت، آثار سینمایی درخشانی خلق کردند. در این دوران، هیچ کس بیشتر از جک نیکلسون به این قوانین پایبند نبود. او به عنوان یک ضدقهرمان دوست‌داشتنی از دهه‌ی ۱۹۷۰ به شهرت رسید و با جلب سبک خاص بازیگری خود، از یک روش بازیگری فراتر رفت و او را به بازیگر برتر تمام فیلم‌ها تبدیل کرد.

یکی از کاربران ردیت، درباره‌ی نیکلسون تعبیر کرده است: «نیکلسون در مجموعه‌ای از بهترین فیلم‌های دهه، از جمله «پنج قطه‌ی آسان» (Five Easy Pieces)، «محله‌ی چینی‌ها» (Chinatown) و «دیوانه از قفس پرید» (One Flew Over the Cuckoo’s Nest) بازی کرد و در هر یک از آن‌ها شخصیت متفاوتی را زنده کرد. در دهه‌ی ۷۰ میلادی، نیکلسون بی‌شک جایگاه ویژه‌ای داشت که هر بار مرا شگفت‌زده می‌کند.»

۴. دهه‌ی ۱۹۸۰ – هریسون فورد

یکی از کاربران ردیت با اظهار نظری جالب افزوده است: “دهه‌ی ۸۰ میلادی باید به هریسون فورد تعلق داشته باشد.” این جمله اصلاح‌نشده‌اش، یک بحث چالش‌برانگیز ایجاد می‌کند. در آن دهه، فورد واقعاً شعاع افکنده بود. او در هر نوع نقشی که فکر کنید، برجسته بود؛ از فیلم‌های ماجراجویانه و علمی-تخیلی گرفته تا نقش‌های کارآگاهان خشن که احساس ماجراجویی و تحول را به نمایش می‌گذاشتند. در تمام آثاری که در دهه‌ی ۸۰ میلادی به آن‌ها نقش‌آفرینی می‌کرد، فورد به بازیگر برتر فیلم تبدیل می‌شد و با نقش‌هایش تمام نظرات را به خود جلب می‌کرد.

او هم در فیلم‌های پرفروش حاضر بود و هم در فیلم‌هایی که به عنوان محبوبیت منتقدان شناخته می‌شدند. او ستاره‌ی برجسته مجموعه‌های فیلمی چون “جنگ ستارگان”، “ایندیانا جونز”، “بلید رانر” و “شاهد” بود. نقش‌آفرینی او در “ایندیانا جونز و گردانه‌ی سرنوشت” نشان‌دهنده‌ی این است که حتی پس از گذشت ۴۰ سال، هریسون فورد هنوز هم قابلیت برجسته‌ای در هنر بازیگری دارد.

۳. دهه‌ی ۱۹۹۰ – تام هنکس

دهه‌ی ۹۰ میلادی به عنوان دوره‌ای که به تام هنکس تعلق داشت، شناخته می‌شود. او در هر زمینه‌ای حضور داشت؛ از فیلم‌های درام تا کمدی‌های عاشقانه، ماجراجویی‌های فضایی، فیلم‌های کودکان، و حتی اقتباس‌های سینمایی از آثار استفن کینگ. گستردگی قابلیت‌های بازیگری تام هنکس بی‌نظیر بوده و اخلاق مردمی او باعث شده تا طرفداران بسیاری به خود جلب کند. یکی از کاربران ردیت درباره‌ی تام هنکس توضیح می‌دهد: “هنکس به عنوان ستاره‌ی دهه‌ی ۸۰ میلادی، از سیت‌کام‌ها تا کمدی پیش رفت و در نهایت با بازی در فیلم‌های دراماتیک و نقش‌آفرینی‌های احساسی در فیلم‌های «فیلادلفیا» (Philadelphia) و «فارست گامپ» (Forrest Gump) توانست اسکار بگیرد و در فیلم‌هایی چون “بزرگ” (Big) و “نجات سرباز رایان” (Saving Private Ryan) نیز نامزد این جایزه شود.”

۲. دهه‌ی ۲۰۰۰ – دنیل دی-لوئیس

اگرچه دنی دی-لوئیس بازنشسته شده، سایه‌اش هنوز هم سنگینی را بر سینما پراکنده کرده است. تعداد کمی از بازیگران قادر به رقابت با او در زمینه‌ی کیفیت و قدرت بازیگری هستند. او در مسیر متد اکتینگ و انتخاب دقیق فیلم‌هایش شناخته شده و تنها در کمتر از ۱۰ فیلم ایفای نقش کرده، در تمام آن‌ها نماد بازیگر برتر بوده است.

در دهه‌ی ۲۰۰۰ میلادی، دنی دی-لوئیس با نقش بیل قصاب در «دارودسته‌ی نیویورکی‌ها» (Gangs of New York) مخاطبان را وحشت‌زده کرد. سپس با نوشیدن میلک‌شیک در «خون به پا خواهد شد» (There Will Be Blood) همگان را مبهوت ساخت و با بازی در نقش‌هایی که همدردی بیش از پیش مخاطب را برمی‌انگیختند، همچون «نه» (Nine) و «حماسه‌ی جک و رز» (The Ballad of Jack and Rose)، مخاطبان را به خود جلب کرد. یکی از کاربران ردیت درباره‌ی دنی دی‌لوئیس اظهار کرده است: “او با اختلاف زیاد، این دهه را مال خود کرد. آیا او تا به حال نقش‌آفرینی بدی کرده‌است؟”

۱. دهه‌ی ۲۰۱۰ – لئوناردو دی‌کاپریو

کاربران ردیت، لئوناردو دی‌کاپریو را به عنوان بهترین بازیگر دهه‌ی ۲۰۱۰ میلادی انتخاب کردند. از دهه‌ی ۱۹۹۰ که دی‌کاپریو بازیگری را آغاز کرد، به تدریج از نوجوانی خام، به مردی پخته تبدیل شد و حالا با کوهی از تجربه سراغ شخصیت‌هایی می‌رود که باید به آن‌ها، در مقابل دوربین، جان ببخشد. حالا او یکی از بهترین بازیگران هالیوود است که همه برای ایفای نقش‌های سخت و طاقت‌فرسا به سراغش می‌روند. طی نیمه‌ی اول دهه‌ی ۲۰۱۰ میلادی، او با ایفای نقش‌های پیچیده‌ی مختلف به دنبال اسکار بود و در نهایت، طی نیمه‌ی دوم این دهه، توانست به آن برسد.

آثاری که طی این دهه با حضور دی‌کاپریو منتشر شده‌اند، باورنکردنی هستند؛ «جزیره‌ی شاتر» (Shutter Island)، «تلقین» (Inception)، «جنگو رهاشده از بند» (Django Unchained)، «گتسبی بزرگ» (The Great Gatsby)، «گرگ وال استریت» (The Wolf of Wall Street)، «از گور برخواسته» (The Revenant)، «روزی روزگاری در هالیوود» (Once Upon a Time in Hollywood). به نظر می‌رسد دهه‌ی ۲۰۲۰ میلادی هم قرار است برای دی‌کاپریو پرثمر باشد و او قرار است همچنان یک بازیگر برتر تمام نشدنی باقی بماند.