1.وایکینگ ها کلاه خودهای شاخدار نمی پوشیدند.
تقریباً همه لباس‌های جنگجویان وایکینگی را که دیده‌اید فراموش کنید. مطمئناً، مردان شمالی جنگجو احتمالاً از سرپوش استفاده می‌کردند، اما آن کلاه‌های شاخدار؟ تصاویری که از عصر وایکینگ‌ها به جا مانده است، این را نشان نمی‌دهد، و تنها کلاهخود معتبر وایکینگی که تاکنون کشف شده است، قطعاً بدون شاخ است. به نظر می رسد نقاشان این روند را در قرن نوزدهم، شاید با الهام از توصیفات یونانیان و رومیان باستان از شمال اروپا ایجاد کرده باشند. مدتها قبل از زمان وایکینگ ها، کشیشان نورس و ژرمنی در واقع کلاه های شاخدار را برای اهداف تشریفاتی می پوشیدند.
2.وایکینگ ها به خاطر نظافت عالی خود شناخته شده بودند.
با توجه به قایق رانی و سر بریدن دشمنان، وایکینگ ها باید بوی بسیار بدی می دادند، درست است؟ کاملاً برعکس. حفاری های سایت های وایکینگ موچین، تیغ، شانه و گوش پاک کن ساخته شده از استخوان حیوانات و شاخ گوزن را کشف کرده است. وایکینگ ها همچنین حداقل هفته ای یک بار حمام می کردند – بسیار بیشتر از سایر اروپایی های زمان خود – و از شیرجه زدن در چشمه های آب گرم طبیعی لذت می بردند.
3.وایکینگ ها از یک مایع منحصر به فرد برای شروع آتش استفاده می کردند.
وایکینگ ها با اینکه بسیار تمیز بودند، اما از استفاده از قدرت یک محصول زائد انسانی ترسی نداشتند. آنها قارچی به نام touchwood را از پوست درخت جمع می کردند و آن را به مدت چند روز در ادرار می جوشاندند و سپس آن را به چیزی شبیه نمد می کوبیدند. نیترات سدیم موجود در ادرار باعث می شد که این ماده به جای سوختن، دود کند، بنابراین وایکینگ ها می توانستند آتش را با خود حمل کنند.
4.وایکینگ ها مردگان خود را در قایق ها دفن می کردند.
هیچ شکی نیست که وایکینگ ها عاشق قایق های خود بودند – آنقدر که دفن شدن در یکی از آنها افتخار بزرگی بود. در آیین نورس، جنگجویان شجاع پس از مرگ به قلمروهای شاد و باشکوهی وارد می شدند و بر این باور بودند که کشتی هایی که در زندگی به خوبی به آنها خدمت می کردند، به آنها کمک می کنند تا به مقصد نهایی خود برسند. غارتگران سرشناس و زنان برجسته اغلب در کشتی ها به خاک سپرده می شدند، در حالی که سلاح ها، کالاهای گران قیمت و گاهی اوقات حتی بردگان قربانی شده نیز در اطراف آنها قرار می گرفت.
5.وایکینگ ها در تجارت برده فعال بودند.
بسیاری از وایکینگ ها از قاچاق انسان ثروتمند شدند. آنها در هنگام غارت و غارت شهرک های آنگلو ساکسون، سلتیک و اسلاوی، زنان و مردان جوان را به اسارت می گرفتند و به بردگی می کشیدند. این “thralls”، همانطور که شناخته می شدند، سپس در بازارهای بزرگ برده در سراسر اروپا و خاورمیانه فروخته می شدند.
6.زنان وایکینگ از برخی حقوق اولیه برخوردار بودند.
دختران وایکینگ از سن 12 سالگی ازدواج می کردند و در حالی که شوهرانشان برای ماجراجویی به دریا می رفتند، باید از خانه مراقبت می کردند. با این حال، آنها آزادی بیشتری نسبت به سایر زنان دوره خود داشتند. در حالی که آنها برده نبودند، زنان وایکینگ می توانستند اموال را به ارث ببرند، درخواست طلاق دهند و در صورت پایان ازدواجشان مهریه خود را پس بگیرند.
7.مردان وایکینگ بیشتر وقت خود را به کشاورزی می گذراندند.
این ممکن است مأیوس کننده باشد، اما اکثر مردان وایکینگ به جای شمشیر، داس در دست داشتند. درست است، برخی از آنها دزدان دریایی بی رحمی بودند که فقط برای سوزاندن روستاها از قایق های خود پیاده می شدند، اما اکثریت قریب به اتفاق آنها حداقل برای بخشی از سال به طور مسالمت آمیز جو، چاودار و جو دوسر می کاشتند. آنها همچنین گاو، بز، خوک و گوسفند را در مزارع کوچک خود پرورش می دادند که معمولاً به اندازه کافی غذا برای حمایت از یک خانواده تولید می کرد.
8.وایکینگ ها برای تفریح اسکی می کردند.
اسکاندیناوی ها حداقل 6000 سال پیش اسکی های اولیه را توسعه دادند، اگرچه ممکن است روس های باستان آنها را حتی زودتر اختراع کرده باشند. در عصر وایکینگ، نورسمن ها اسکی را به عنوان یک راه کارآمد برای رفت و آمد و یک تفریح محبوب می دانستند. آنها حتی خدای اسکی، اولر را می پرستیدند.
9.نجیب زادگان وایکینگ ترجیح می دادند بلوند باشند.
برای مطابقت با ایده آل های زیبایی فرهنگ خود، وایکینگ های سبزه – معمولا مردان – از صابونی قوی با محتوای سود بالا برای سفید کردن موهای خود استفاده می کردند. در برخی مناطق، ریش ها نیز روشن می شد. به احتمال زیاد، این درمان ها همچنین به وایکینگ ها در مورد مشکلی بسیار خاردارتر و گسترده تر از موهای رنگ ماوسی کمک می کرد: شپش سر.
10.وایکینگ ها هرگز بخشی از یک گروه متحد نبودند.
وایکینگ ها هموطنان وایکینگ خود را نمی شناختند. در واقع، آنها حتی احتمالاً خود را وایکینگ نمی نامیدند: این اصطلاح به سادگی به همه اسکاندیناوی هایی اطلاق می شد که در سفرهای دریایی شرکت می کردند. در طول عصر وایکینگ، سرزمینی که اکنون دانمارک، نروژ و سوئد را تشکیل می دهد، مجموعه ای از قبایل تحت رهبری رئیس بود که اغلب با یکدیگر می جنگیدند – زمانی که مشغول ایجاد ویرانی در سواحل خارجی نبودند.
نظرات کاربران