چه چیزی انسان‌ها را از داشتن عمری ۱۵۰ یا حتی ۲۰۰ ساله باز داشته است؟ یک نظریه جدید می‌گوید به جای مقصر دانستن سیگار و فست فودها باید سراغ دایناسورها رفت.
این فرضیه جدید که “تنگنای طول عمر” نام دارد، بر این باور است که پیری انسان احتمالاً ناشی از میلیون‌ها سال تسلط دایناسورها بر کره زمین بوده است.
بر اساس این نظریه، نه تنها انسان‌ها بلکه دیگر پستانداران نیز با مشکل مشابهی روبرو بودند و به همین دلیل بطور مثال سریع‌تر از بسیاری از خزندگان پیر می‌شوند.
در برخی از خزندگان و دوزیستان، هیچ نشانه قابل توجهی از پیری بیولوژیکی دیده نمی‌شود در حالیکه همه پستانداران (از جمله انسان) با گذشت سال‌ها علائم واضحی از پیری را نشان می‌دهند.
این نظریه بر این اعتقاد است که ارتباطی میان حضور دایناسورها در زمین در زمانی بیش از ۱۰۰ میلیون سال پیش و فرآیندهای پیری پستانداران امروزی وجود دارد. بر اساس این تفکر، در دوران مزوزوئیک (از ۶۶ تا ۲۵۰ میلیون سال پیش)، پستانداران موجود در سیاره ما مجبور به مقابله با فشار مداومی برای تولید مثل به سرعت در زمان “حکومت دایناسورها” بودند. این دوره نیز برای مدتی بیش از ۱۰۰ میلیون سال ادامه یافت.
این فشار مداوم و طولانی‌مدت در نهایت به از دست دادن یا غیرفعال شدن ژن‌هایی که با زندگی طولانی در پستانداران اولیه مرتبط بودند، منجر شد.
درباره تنگنای طول عمر و اثرات آن بر روند پیری پستانداران، ژآو پدرو ماگالهائیس، پروفسور زیست‌پیری ملکولی در دانشگاه بیرمنگام، تئوری جالبی را مطرح می‌نماید. وی با اشاره به این موضوع که فرضیه تنگنای طول عمر ممکن است عواملی که مسیر پیری پستانداران را در طی میلیون‌ها سال تداوم داده‌اند، شناسایی کند، به بررسی پیچیدگی‌های این روند تکاملی می‌پردازد.
ماگالهائیس توضیح می‌دهد که در زمان‌های اولیه تکامل، برخی از پستانداران مجبور به زندگی در انتهای زنجیره غذایی بوده‌اند. این وضعیت زندگی احتمالا منجر به فشار تکاملی شده و پستانداران را مجبور به تولید مثل سریع‌تر کرده است تا بتوانند در محیط رقابتی بقا یابند. این فرآیند تکاملی به عنوان یک دوره طولانی فشار، بر روی روند پیری انسان‌ها نیز تأثیر گذاشته است.
وی اظهار می‌کند که در مقایسه با سایر گونه‌ها، پستانداران از جمله انسان، نهنگ و فیل با ویژگی‌هایی ژنتیکی خاص روبرو هستند که ناشی از دوران مزوزوئیک، یعنی دوره‌ای از تکامل با فشارهای مختلف، شکل گرفته است. این موجودات علیرغم بزرگ شدن و عمر طولانی، با مشکلات ژنتیکی مواجه شده و بطور شگفت‌انگیزی سریع‌تر از بسیاری از خزندگان پیر می‌شوند.
پروفسور ماگالهائیس تاکید دارد که این تئوری تنها یک فرضیه است، اما ایده‌های جالبی را برای تحقیقات آینده ارائه می‌دهد. وی از مواردی مانند افزایش ابتلا به سرطان در پستانداران به عنوان نتیجه‌ای احتمالی از فرآیند پیری سریع در این گروه اشاره می‌کند. این نگرش تاکید می‌کند که درک بهتر از عوامل تکاملی و ژنتیکی می‌تواند به شناخت بهتری از روند پیری در جانداران منجر شود.
نظرات کاربران