مطالعه ناحیه‌ای از مغز خرموش‌ها که مسئول بازیگوشی و خندیدن این حیوانات است، می‌تواند به کسب دانش جدید درباره اختلالات خلقی در انسان منجر شود. خرموش‌ها موجوداتی فوق‌العاده بازیگوش هستند؛ آن‌ها به بازی و تعقیبوگریز علاقه‌ی فراوان دارند و وقتی غلغلک داده می‌شوند ازشدت خوشحالی به‌هوا می‌پرند. پژوهشی جدید، نشان می‌دهد که مرکز این بازیگوشی جایی در سلول‌های ناحیه‌ی خاصی از مغز خرموش‌ها نهفته است.
به‌گزارش ساینس نیوز، دانشمندان ۲۸ ژوئیه در نشریه نورون گزارش دادند که نورون‌های موجود در ماده خاکستری اطراف مجرا یا PAG در خرموش‌ها، در طول انواع مختلف بازی فعال هستند و مسدود کردن فعالیت آن نورون‌ها موجب می‌شود که این جوندگان بسیار کمتر بازیگوش شوند. مطالعه اخیر از این ایده که سرگرمی اجتماعی درمیان پستانداران و احتمالا دیگر جانوران امری غریزی است، پشتیبانی می‌کند.
ماده خاکستری اطراف مجرا در پستانداران، خزندگان، ماهی‌ها و حشرات وجود دارد و اغلب در تعدیل درد و پاسخ‌دهی به تهدید نقش دارد. این قسمت همچنین با تولید صدا در حیوانات مرتبط است. این ساختار تونل‌مانند به‌عنوان یک ایستگاه تقویتی دو طرفه عمل می‌کند که اطلاعات بین ساقه‌ی مغز و قشر جلوی پیشانی را با هم درمی‌آمیزد. مسدود کردن فعالیت این بخش، سروصداها و بازیگوشی خرموش‌ها را کاهش می‌دهد.
دانشمندان گمان می‌کنند بازی کردن به حیوانات کمک می‌کند تا انعطاف‌پذیری بیشتری داشته باشند. حتی برخی از دانشمندان بازی کردن را با عملکرد بهینه مرتبط می‌دانند. نتایج این پژوهش درمورد رفتاری کمتر شناخته شده، به‌ویژه از نظر نحوه‌ی کنترل شدن بازی در مغز، بینشی نو ارائه می‌کند. مایکل برشت، عصب‌شناس در دانشگاه هومبولت برلین و یکی از محققان پژوهش، می‌گوید: «تعصب‌هایی وجود دارد که بازی رفتاری کودکانه است، اما بازی رفتاری است که کمتر به‌آن پرداخته‌ایم.»
به‌عنوان مثال، بچه‌ها هنگام بازی شادی می‌کنند و می‌خندند و وقتی‌که همبازی خوشحال نباشد، دیگر بازی نمی‌کنند. خرموش‌ها هم وقتی سرگرم می‌شوند و از بازی لذت می‌برند، از خوشحالی قهقهه می‌زنند و جیرجیر می‌کنند، اما خنده‌ی خرموش‌ها شبیه بچه‌های انسان نیست. همچنین، پژوهش‌های پیشین نشان می‌دهد که هرچه خرموش غلغلکی‌تر باشد، بازیگوش‌تر است و بیشتر می‌خندد. این مطالعات نشان می‌دهند که عملکرد و رفتارهای مشابه میان انسان‌ها و حیوانات همچون خرموش‌ها در زمینه‌ی شادی و خنده نقش مهمی ایفا می‌کنند.
برشت و همکارانش خرموش‌ها را به زندگی آزمایشگاهی و غلغلک داده شدن و بازی تعقیبوگریز عادت دادند. آن‌ها دریافتند که وقتی خرموش‌ها بازی می‌کنند، در فرکانس ۵۰ کیلوهرتزی که انسان قادر به شنیدنش نیست، از سر شادی و شوق جیغ می‌کشند. خنده‌ی شاد خرموش‌ها این شکلی است، و محققان این قهقهه‌های فراصوتی را به‌عنوان راهی برای سنجش زمان خوش‌گذرانی خرموش‌ها ثبت کردند.
برشت و همکارانش در ابتدا مشکوک بودند که آیا PAG آن‌قدر در بازیگوشی نقشی دارد که صداهای حیوان را کنترل کند یا خیر. محققان درحین بازی تعقیبوگریز و غلغلک، فعالیت سلول‌های منفرد PAG خرموش‌ها را ثبت کردند. آن‌ها دریافتند که سلول‌های واقع‌در دو ستون جانبی PAG درطول بازی بسیار فعال بودند. برشت می‌گوید: «در پاسخ به غلغلک سلول‌ها واقعاً دیوانه می‌شوند». نکته‌ی مهم، این است که درحین تعقیبوگریز و غلغلک سلول‌های یکسانی فعال شده بودند. این مطالعات نشان می‌دهند که عملکرد و رفتارهای مشابه میان انسان‌ها و حیوانات همچون خرموش‌ها در زمینه‌ی شادی و خنده نقش مهمی ایفا می‌کنند.
تحقیقات نشان می‌دهد که با قرار دادن خرموش‌ها روی یک سکوی مرتفع و روشن و با استفاده از نور، می‌توان فعالیت سلول‌های “خوشحالی” در آن‌ها را کاهش داد و بازیگوشی و خنده‌های آن‌ها را سرکوب کرد. این نتایج نشان می‌دهد که PAG (ناحیه‌ای در مغز خرموش‌ها) برای بازی، احتمالا به‌عنوان بخشی از یک مدار مورد نیاز است. در گذشته، نورون‌های پاسخ‌دهنده‌ی بازی در قشر حسی پیکری یا ناحیه‌ای از مغز که مسئول درک لمس است، یافته شده بودند. اما تحقیقات جدید نشان داده که حیوانات بدون وجود این قشر همچنان بازیگوشی می‌کنند. این مطالعات می‌توانند به کسب دانش جدید درباره اختلالات خلقی در انسان منجر شوند و ما را به درک بهتری از نحوه‌ی کنترل رفتارهای بازیگوشی و خنده در حیوانات نزدیکتر ببرند.
درک بهتر نقش PAG می‌تواند به محققان کمک کند تا دانش خود را از افسردگی در انسان بهبود بخشند. پژوهش‌های جدید در این ناحیه‌ی مغزی می‌توانند گامی مهم به‌سوی درک عملکرد آن بردارند و در نهایت به پزشکان در انتخاب بهترین راه‌های درمان برای بیماری‌های مختلف کمک کنند.
نظرات کاربران