تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که تنهایی و انزوا، دو مفهوم مرتبط اما کاملاً متفاوت هستند و در ارتباط با سلامت روان انسان‌ها در دوران مدرن نقش دارند. انسان‌ها هرگز به اندازه‌ای که در عصر مدرن با رسانه‌های اجتماعی و ارتباطات سیار متصل هستیم، به یکدیگر متصل نبوده‌ایم. با این وجود، تنهایی به عنوان یک احساس مشترک و ضروری در این دوران شناخته می‌شود. حال سوال این است که چه زمانی تنهایی به احساس تنهایی‌کردن تبدیل می‌شود؟ بر اساس یک مطالعه جدید، تنهایی و احساس تنهایی‌کردن کمتر از آن چیزی است که ممکن است فکر کنید به یکدیگر مرتبط هستند.
دیوید اسبارا، نویسنده اصلی این مطالعه از دانشگاه آریزونا، می‌گوید: “ما بیشتر و بیشتر درمورد اهمیت ارتباطات اجتماعی برای سلامت انسان می‌آموزیم و به‌نظر می‌رسد که تنهایی و انزوا مفاهیمی مرتبط اما متمایز هستند.”
ماتیاس مهل، یکی از نویسندگان این مطالعه، اظهار می‌کند که ایجاد یک معیار قوی از مدت زمانی که افراد به تنهایی می‌گذرانند، اولین قدم مهم این تحقیق بود. تیم تحقیقات از روش EAR (ضبط‌کننده‌ی فعال الکترونیکی) استفاده کرد، که به وسیله یک برنامه تلفن هوشمند کار می‌کند و هر ۱۲ دقیقه یک‌بار صدایی ۳۰ ثانیه‌ای از شرکت‌کنندگان را ضبط می‌کند. این روش به محققان این امکان را می‌دهد که فعالیت‌های روزمره افراد را، از رانندگی گرفته تا صحبت با غریبه یا تماشای تلویزیون، مورد بررسی قرار دهند.
بیش از ۴۰۰ شرکت‌کننده در یک تحقیق اخیر در رده‌ی سنی ۲۴ تا ۹۰ ساله شرکت کردند و دستگاه EAR برای هر کدام از آن‌ها بین دو تا شش روز فعال بود. اطلاعات EAR نیز از تحقیقات قبلی جمع‌آوری شده بود تا به نویسندگان مطالعه در داشتن یک نمونه بزرگ‌تر کمک کند. پس از تجزیه و تحلیل داده‌ها، الگوهای مرتبط با سن به‌وضوح نمایان شدند. بر اساس اظهارات مهل، در گروه جوانان، تنهابودن و تنهایی به عنوان دو پدیده کاملاً مجزا محسوب می‌شوند؛ با این حال، در افراد مسن‌تر ارتباط واضحی بین این دو وجود دارد.
به گفته اسپارا، تحقیقات آن‌ها نشان داد که در میان بزرگسالان ۶۸ ساله و بالاتر، تنهابودن و انزوای اجتماعی با یکدیگر به شدت ارتباط دارند. در گروه شرکت‌کنندگان مطالعه، تقریباً ۲۵ درصد از تنهابودن و تنهایی همپوشانی داشتند. این نتیجه به وضوح با نتیجه‌ی مربوط به تمام شرکت‌کنندگان که نشان‌دهنده ۳ درصد همپوشانی بین تنهابودن و تنهایی بود، در تناقض است.
یکی از نظریه‌های مطرح‌شده این است که افراد مسن تمایل دارند روابط اجتماعی کمتر و معنادارتری داشته باشند؛ بنابراین، از دست دادن این پیوندها تاثیر مهم‌تری بر سلامتی آن‌ها دارد و به تنهایی منجر می‌شود. به عنوان مثال، جوانان به دلایل مختلف تمایل بیشتری به اجتماعی‌شدن دارند و تجربه اجتماعی عمیقتری را به عنوان یک تجربه معنادار در نظر می‌گیرند.
براساس یافته‌های محققان، در حالی‌که افراد به‌طور متوسط ۶۶ درصد از زمان خود را به‌تنهایی می‌گذرانند، افرادی که این میزان را به بالای ۷۵ درصد ارتقاء داده‌اند، احتمال بیشتری برای احساس تنهایی دارند. با این حال، سطوح پایینی از تنهایی نیز در افرادی که زمان کمتری را به تنهایی سپری می‌کردند، وجود داشت. به اظهار نویسندگان، این ممکن است به دلیل تمایل افراد باشد که به شدت احساس تنهایی می‌کنند و به دنبال تعاملات اجتماعی بیشتری برای مقابله با این احساس هستند، هر چند که این اتفاق با قطعیت از داده‌ها نمی‌تواند استنتاج شود.
مهل در آینده به دنبال توسعه یک نوع ردیاب تناسب اندام برای فعالیت‌های اجتماعی به نام SocialBit است. این برنامه روی ساعت هوشمند اجرا می‌شود و تعداد مکالمه‌های کاربر را در طول روز نظارت می‌کند. زمانی که کاربر برای مدتی تنها باشد، این برنامه یک هشدار ملایم به او اعلام می‌کند. این ردیاب ابتدا به افرادی که پس از سکته‌ی مغزی بهبود می‌یابند، ارائه می‌شود، زیرا انزوای اجتماعی در این گروه اغلب به عنوان یک مشکل بزرگ شناخته می‌شود.
توصیف بسیاری از افراد تنهایی و انزوا را کشنده می‌دانند و به همین دلیل، هرچه دانشمندان بیشتر در این زمینه بدانند، می‌توانند بهتر با این وضعیت مقابله کنند. با این حال، جالب است بدانیم که تنهایی و احساس تنهابودن همیشه به همان اندازه‌ای که به نظر می‌آید با یکدیگر ارتباط ندارند.
نتایج یک مطالعه اخیر که در نشریه “Journal of Research in Personality” منتشر شده است، این ادعا را تایید می‌کند.
نظرات کاربران