ستاره‌های تنیس باز نجات‌یافته تایتانیک

1500 هوادار تنیس که در جایگاه تماشاگران نشسته بودند، پس از مسابقه هیجان انگیز دور چهارم بین کارل بر و دیک ویلیامز در چالش کاپ لانگوود 1912، آنها را تشویق کردند. پیشکسوتان توافق کردند که این مسابقه بهترین مسابقه در تاریخ مسابقات بوده است. به مدت پنج ست در یک عصر گرم تابستانی، بر و ویلیامز زمین چمن را به اشتراک گذاشتند، اما این دو مرد قبلاً پیوندی بسیار قوی تر داشتند – پیوندی که در یخ شکل گرفته بود. تنها 12 هفته قبل، این دو تنیس باز آینده که قرار بود به تالار مشاهیر راه پیدا کنند، از غرق شدن تایتانیک جان سالم به در برده بودند.

هر دو بر و ویلیامز زمانی که به طور جداگانه از پلکان تایتانیک در چربورگ فرانسه بالا رفتند، به دنبال رویاهای خود بودند. بر 26 ساله در ییل در رشته تنیس برجسته بود و در سال 1907 فینالیست دوبل ویمبلدون و عضو تیم دیویس کاپ ایالات متحده بود. با این حال، با سوار شدن به تایتانیک، بر چیزهای مهم تری از تنیس در ذهن داشت، به خصوص هلن نیوزوم 19 ساله.

ستاره تنیس، همکلاسی خواهرش را دنبال می‌کرد، اما مادر و ناپدری نیوزوم با اختلاف سنی بین خواستگاران مخالف بودند و امیدوار بودند که یک سفر اروپایی ممکن است این رابطه را سرد کند. با این حال، بر یک سفر کاری به اروپا ترتیب داد و به دنبال او رفت. هنگامی که نیوزوم به بر در برلین تلگراف زد و گفت که با کشتی تایتانیک به خانه می‌رود، او به سرعت بلیطی برای این کشتی بزرگ اقیانوس‌پیما رزرو کرد تا او را غافلگیر کند.

در حالی که بر در حال افول دوران حرفه ای خود در تنیس بود، ویلیامز تازه کار خود را آغاز کرده بود. این جوان 21 ساله که از نوادگان بن فرانکلین بود، خون آمریکایی در رگ های خود داشت، اما در اروپا متولد شد و بزرگ شد. سفر او به آمریکا برای بازی در تورنمنت های تابستانی تنیس قبل از ورود به هاروارد به دلیل ابتلا به سرخک به تعویق افتاد، اما این اتفاق باعث شد تا او با پدرش، چارلز، در سفر تاریخی اولیه تایتانیک همراه شود.

ویلیامز و پدرش در 14 آوریل 1912، قبل از رفتن به رختخواب، در میز کاپیتان ادوارد اسمیت شام خوردند. اندکی قبل از نیمه شب، این دو نفر با برخورد به کوه یخ از خواب بیدار شدند. چارلز ویلیامز در ابتدا نگران نبود. چند دهه قبل، او در کشتی ای بود که به یک کوه یخ در اقیانوس اطلس برخورد کرد و شکاف آن به سادگی با محموله پنبه کشتی بسته شده بود. پدر و پسر جلیقه های نجات را زیر کت های راکون خود پوشیدند و با قدم زدن در عرشه و دوچرخه سواری ثابت در اتاق ورزش سعی کردند گرم بمانند.

بر، که هنگام برخورد بیدار بود، نیوزوم و مادر و ناپدری او را از خواب بیدار کرد. هنگامی که اوضاع وخیم شد، گروه به داخل قایق نجات پریدند و با وحشت تماشا کردند که تایتانیک در حال غرق شدن در دریا است. در عرشه، ویلیامز به سمت پدرش برگشت و فریاد زد: “سریع! بپر!” با این حال، درست در همان لحظه، یک دودکش عظیم سقوط کرد و چارلز ویلیامز را در دم له کرد. این دودکش به سختی از کنار دیک ویلیامز رد شد و او به داخل آب 28 درجه ای شیرجه زد. او با شدت به سمت یک قایق نجات تاشو شنا کرد که ساعت ها به آن چسبیده بود تا اینکه او، بِر و 700 بازمانده دیگر توسط آر ام اس کارپاتیا نجات یافتند.

هنگامی که ویلیامز خسته از آب های یخی بیرون کشیده شد، از هیپوترمی رنج می برد و پاهایش به طرز نگران کننده ای بنفش شده بود. یک پزشک در کشتی برای جلوگیری از شروع قانقاریا قطع عضو را توصیه کرد، اما ویلیامز امتناع کرد. او گفته بود: “من به این پاها نیاز دارم.” در طول سفر به نیویورک، ویلیامز هر دو ساعت یک بار روی عرشه قدم می زد، حتی در طول شب، تا گردش خون خود را بازیابی کند. این کار جواب داد و ظرف چند هفته او دوباره راکت چوبی خود را تاب داد.

در کشتی کارپاتیا بود که بِر برای اولین بار با ویلیامز ملاقات کرد و سه ماه بعد آنها در چمن‌های مرتب و کوتاه باشگاه کریکت لانگوود در نزدیکی بوستون به مصاف هم رفتند. ویلیامز، پسر شگفت‌انگیز، تابستان باورنکردنی را پشت سر گذاشته بود و قهرمان مسابقات قهرمانی تنیس روی خاک رس، قهرمان مسابقات قهرمانی دوبل مختلط و قهرمان ایالت پنسیلوانیا شده بود.

در لانگوود، این پدیده ابتدا با توانایی‌های ورزشی خود بر بر غلبه کرد و در ست اول او را با نتیجه صفر بر شش شکست داد و در ست دوم با نتیجه 9 بر 7 به پیروزی رسید. با این حال، بر باهوش تنظیمات لازم را انجام داد تا سه ست بعدی را با نتایج 6 بر 2، 6 بر 1 و 6 بر 4 به دست آورد. بوستون گلوب روز بعد گزارش داد که “اگر یکی از 1500 تماشاگر ناراضی رفت، واقعاً سخت بود که او را راضی کرد”.

این دو مرد چند هفته بعد در لانگ آیلند دوباره به رقابت پرداختند و در مرحله یک چهارم نهایی مسابقات قهرمانی ایالات متحده 1914 (یو اس اوپن امروزی) دیدار کردند. ویلیامز به راحتی در ست های متوالی پیروز شد و به اولین عنوان قهرمانی ملی خود دست یافت. قبل از پایان دوران حرفه ای خود، ویلیامز عضو پنج تیم برنده دیویس کاپ بود و یک عنوان قهرمانی دوبل ویمبلدون، دو عنوان قهرمانی دوبل ایالات متحده و یک مدال طلای دوبل مختلط در المپیک 1924 را به دست آورد.

در حالی که ویلیامز پدرش و تقریباً پاهایش را در فاجعه تایتانیک از دست داد، این بر بود که در پی آن بیشتر دچار مشکل شد. او از عذاب وجدان نجات یافتگان رنج می برد و در سال 1917 دچار فروپاشی عاطفی شد که منجر به بستری شدن کوتاه مدت در آسایشگاه شد. مانند همه مردانی که سوار قایق‌های نجات تایتانیک شدند، بر با زمزمه‌هایی درباره شجاعتش مواجه شد. او پس از آن شهادت داد که به او دستور داده شده بود تا قایق را پارو بزند و گفت: “در آن زمان ما تصور می کردیم قایق های نجات زیادی برای همه مسافران وجود دارد”.

رسانه ها همچنین رابطه عاشقانه بین بر و نیوزوم را زیر نظر داشتند که شش ماه پس از این فاجعه نامزد کردند و در مارس 1913 ازدواج کردند. مطبوعات از این “زوج تایتانیک” مانند یک جک و رز واقعی که در کشتی بدبخت ملاقات کرده و عاشق شده بودند، پوشش دادند. با وجود تکذیب های مکرر این زوج، برخی از روزنامه ها به اشتباه گزارش دادند که این دو غریبه ای بودند که سرنوشت آنها را در قایق نجات به هم پیوند داده بود، در حالی که برخی دیگر ادعا کردند که بر در داخل قایق نجات به نیوزوم پیشنهاد ازدواج داده است.

ویلیامز در سال 1957 به تالار مشاهیر بین المللی تنیس راه یافت، در حالی که بر در سال 1969 پس از مرگ به عضویت این تالار درآمد. با این حال، استدلال می شود که بزرگترین پیروزی آنها زنده ماندن از معروف ترین کشتی شکسته تاریخ بود.