در روز 16 جولای سال 1945، جی رابرت اوپنهایمر و دانشمندان پروژه منتهن برای اولین بار بمب اتمی را در محل آزمایش ترینیتی در نیومکزیکو منفجر کردند. انفجار 200 مایل دورتر از آزمایشگاه لوس آلاموس، جایی که آنها سلاح را ساخته بودند رخ داد. اما محل آزمایش، واقع در حوزه تالاروزا، منطقه منزوی نبود. نزدیک به یک میلیون جمعیت که بیشتر آنها اسپانیایی تبار و آمریکایی بومی بوند، در شعاع 150 مایلی و برخی فقط 12 مایل دورتر از انفجار زندگی می کردند. این افراد و سایر افرادی که در مسیر باد انفجار بودند تبدیل به اولین قربانیان انفجار هسته ای شدند.
بسیاری از آنها در حدود ساعت 5:30 صبح آن روز انفجار ترینیتی را شنیدند (و احساس کردند) و انفجار درخشانی را که در آسمان ایجاد کرده بود، دیدند. برخی تماس مستقیم با مواد پسابمب داشتند. یکی از شاهدان در یک اردوی تابستانی در رویدوزو، نیومکزیکو، بعداً به مسئول گفت که او و سایر دختران در حالی که برف می‌بارید، در میان آوارهای سفید در حال سقوط بازی می‌کردند و آن را روی زبان‌هایشان می‌گرفتند و روی صورتشان می‌مالیدند. دیگران از طریق محیط زیست با پسابمب تماس گرفتند، زیرا آوارهای رادیواکتیو آب، محصولات، دام و زمین اطراف را آلوده کرد.
آزمایش ترینیتی پروژه منهتن -اولین انفجار بمب اتمی- چندین دهه منجر به مرگ نوزادان، سرطان و مشکلات سلامتی شد.
دولت ایالات متحده، به منظور جلوگیری از وحشت و حفظ سطح بالای مخفی بودن پروژه در زمان جنگ، به ساکنان حوضه تالاروزا گفت که انفجاری که دیده اند، صرفاً انفجار تصادفی مهمات و مواد آتش بازی بوده است. مقامات تصمیم گرفتند که این منطقه را تخلیه نکنند و به ساکنان در مورد عوارض احتمالی سلامتی هشدار ندهند. با این حال، حتی پس از اینکه ایالات متحده چند هفته بعد بمب های اتمی را بر روی هیروشیما و ناگاساکی انداخت و حدود 110000 تا 210000 نفر را کشت و در واقع جنگ را پایان داد، اما مقامات دولتی همچنان از اطلاع رسانی به ساکنان حوضه تالاروزا در مورد عوارض احتمالی انفجار خودداری کردند. هنگامی که مستقیماً از آنها در مورد خطرات سلامتی انفجار پرسیده شد، هرگونه خطر احتمالی را انکار کردند.
1.مقامات آمریکایی از مرگ نوزادان چشم پوشی کردند
یکی از فوری ترین تأثیرات سلامتی آزمایش ترینیتی، افزایش مرگ نوزادان بود. در سال 1947، یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی به نام کاترین اس. بهنکه که از این موضوع نگران بود، نامه ای به استافورد وارن نوشت که مسئول ایمنی تشعشعات در طول پروژه منهتن بود تا از او بپرسد که آیا این مرگ ها ارتباطی با آزمایش ترینیتی دارند یا خیر؟
به گفته بولتن دانشمندان اتمی، بهنکه در نامه خود به وارن نوشت: “آنطور که به یاد دارم، در آگوست 1945، یک ماه پس از آزمایش اولین بمب در نیومکزیکو، حدود 35 مرگ نوزاد در اینجا رخ داد.” “من متوجه شدم که نرخ در آلاموگردو، نزدیکتر به محل آزمایش، حتی از رزول نیز بالاتر بود”.
در آن زمان، دانشمندان می‌دانستند که قرار گرفتن در معرض تشعشعات هسته‌ای می‌تواند منجر به تومورها، سرطان‌ها و سایر تأثیرات منفی بر سلامتی شود. در واقع، پنج روز پس از آزمایش ترینیتی، وارن به ژنرال لزلی گرووز، رهبر پروژه منهتن، گفته بود که پسابمب هسته‌ای از آزمایش نشان دهنده “یک خطر بسیار جدی” بر روی منطقه‌ای به وسعت 2700 مایل مربع در جهت وزش باد محل ترینیتی است.
علیرغم اینکه وارن می دانست که این پیامدها یک خطر بزرگ برای سلامتی است، دستیار او به بهنکه پاسخ داد که درمورد افزایش مرگ و میر نوزدان چیزی نشنیده است، اما در هر صورت، “به طور کلی می خواستم به شما اطمینان دهم که ایمنی و سلامتی مردم به خطر نمی افتد”.
2.آزمایش ترینیتی یک بحران سلامتی مداوم ایجاد کرد
در دهه های بعد، افرادی که در معرض انفجار قرار گرفته بودند، شروع به ابتلا به سرطان، بیماری قلبی و سایر مشکلات سلامتی کردند. افرادی که پس از انفجار به دنیا آمدند نیز به این مشکلات مبتلا شدند. این امر نه تنها به این دلیل رخ داد که پسابمب رادیواکتیو از ترینیتی در محیط زیست باقی ماند، بلکه عوامل دیگری نیز از جمله استخراج اورانیوم محلی (اورانیوم جزء اصلی ساخت بمب اتمی است) و پسابمب مهاجر از آزمایش‌های هسته‌ای در ایالت نوادا از دهه 1950 به بعد در این امر نقش داشتند.
افرادی که در نزدیکی ترینیتی و سایر محل‌های آزمایش هسته‌ای زندگی می‌کردند، شروع به شناسایی خود به عنوان «افراد در مسیر وزش باد» کردند و ارتباطی بین مشکلات سلامتی جوامع خود و آزمایش‌های هسته‌ای دولت برقرار کردند. در سال 1990، ایالات متحده قانون جبران خسارت پرتو (RECA) را تصویب کرد تا به برخی از افراد در مسیر وزش باد محل آزمایش نوادا در نزدیکی لاس وگاس غرامت مالی پرداخت کند. با این حال، این قانون هیچ گونه غرامت یا عذرخواهی برای افراد در مسیر وزش باد محل آزمایش ترینیتی ارائه نمی‌کند.
در سال 2005، تینا کوردوا کنسرسیوم* حوضه سرطان آور تولاروسا را تاسیس کرد تا توجه را به قرار گرفتن در معرض تشعشع در این منطقه جلب کند و از دولت درخواست اقدام کند. این سازمان خواستار اصلاحیه هایی در قانون جبران خسارت پرتو است که شامل افراد در مسیر وزش باد ساکنان نیومکزیکو و سایر افرادی می شود که در معرض تشعشعات هسته ای قرار گرفته اند.
کوردوا که در سال 1959 در تولاروزا به دنیا آمد و از سرطان جان سالم به در برده است، می گوید: “این قانون 1990 اعتراف دولت ما به آسیبی است که به سایر افراد در مسیر وزش باد وارد کرده است. “مشکل این است که این برنامه به اندازه کافی پیش نمی رود زیرا اولین افرادی را که در معرض تشعشع بمب قرار گرفتند، یعنی مردم نیومکزیکو را از قلم انداخته است”. در گزارشی که در سال 2010 منتشر شد، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا، به این نتیجه رسیدند که میزان قرار گرفتن در معرض تشعشعات از آزمایش ترینیتی “در سطوح 10 هزار برابر بیشتر از آنچه در حال حاضر مجاز است، اندازه گیری شده است”. اولین انفجار هسته ای منجر به بحران سلامتی مداوم شد که افراد در مسیر وزش باد نیومکزیکو همچنان خواستار عذرخواهی و غرامت برای آن هستند.
نظرات کاربران