تنهایی و انزوای اجتماعی در طولانی‌مدت ممکن است تأثیر چندان کم‌رنگی بر سلامت جسمی افراد نگذارد، به همان اندازه که سیگار کشیدن اثرات منفی دارد. تحقیقات متعدد نشان داده‌اند که انزوای اجتماعی و تنهایی با افزایش خطر مرگ زودرس در ارتباط هستند و این ریسک مقایسه‌پذیر با دیگر عوامل خطر شناخته‌شده، مانند سیگار کشیدن و چاقی، است. در سال جاری، جراح کل ایالات متحده انزوای اجتماعی و تنهایی را به‌عنوان یک نگرانی مهم در حوزه بهداشت عمومی اعلام کرد.
با این وجود، دانشمندان هنوز در حال تلاش هستند تا از جنبه‌های فیزیکی مسئول ارتباط بین تنهایی و سلامت پرده بردارند. به گزارش وبسایت کانورسیشن، یک گروه از پژوهشگران نشان داده‌اند که انزوای اجتماعی و تنهایی با افزایش سطوح التهاب همراه است و این التهاب نیز با مشکلات متعددی در زمینه سلامتی مرتبط است.
پژوهشگران استدلال کرده‌اند که تمایل به ارتباط اجتماعی یا همانا اجتناب از قطع ارتباط اجتماعی بخشی از ویژگی‌های تکاملی انسان است. ممکن است انسان نه تنها دارای بدنی بزرگ، سریع یا قوی نباشد، اما از نظر اجتماعی بسیار فعال و وابسته به اجتماع است. قطع ارتباط با گروه اجتماعی می‌تواند به عنوان یک تهدید برای امنیت شخصی محسوب شود.
سیستم ایمنی بدن در زمینه ارتباطات اجتماعی نقش اساسی دارد. فرد تنها، بدون حمایت گروهی اجتماعی، بیشتر در معرض خطر آسیب قرار می‌گیرد و در چنین شرایطی، سیستم ایمنی خود را برای مقابله با عفونت فعال می‌کند. این واکنش التهابی ممکن است در کوتاه‌مدت محافظت‌کننده باشد، اما به مدت طولانی در وضعیت استرس‌زا ماندن برای سلامت فیزیکی انسان مضر است و ممکن است به طور تدریجی به خطر افتادن سلامت جسمی انسان منجر شود.
به نظر می‌رسد تنهایی بر سلامت جسمی افراد تأثیر می‌گذارد
در یک تحقیق منتشر شده در مجله “مغز، رفتار و ایمنی” در نوامبر ۲۰۲۳، پژوهشگران به بررسی ارتباط بین انزوای اجتماعی و تنهایی با استفاده از شاخص‌های التهابی پرداختند. لازم به ذکر است که انزوای اجتماعی و تنهایی دو مفهوم متفاوت هستند؛ اولیه یک مقیاس قابل اندازه‌گیری برای ارتباطات اجتماعی است، درحالی‌که دومی بیشتر احساسی است که حتی در حضور افراد مختلف نیز تجربه می‌شود. هر دو این وضعیت‌ها پیامدهایی را برای سلامت فیزیکی و روانی افراد به‌دنبال دارند.
پژوهشگران از داده‌های سه مطالعه استفاده کردند که هر یک دارای اطلاعات مرتبط با انزوای اجتماعی، تنهایی و سطوح التهاب بودند. دو مطالعه به ردیابی شرکت‌کنندگان از دوران کودکی تا بزرگسالی پرداختند. این نظارت نه‌تنها به پژوهشگران این امکان را می‌دهد که عوارض روابط اجتماعی در دوران کودکی و تأثیر آن بر سطوح التهاب در سنین بالاتر را بررسی کنند، بلکه این اطلاعات به آن‌ها اجازه می‌دهد تاثیر یک نمونه را بر دیگر نمونه‌ها نیز مورد مطالعه قرار دهند.
پژوهشگران به بررسی سه شاخص مهم التهاب پرداختند که شامل پروتئین واکنشی سی (CRP)، اینترلوکین ۶ (IL-6) و گیرنده فعال‌کننده پلاسمینوژن اوروکیناز محلول (suPAR) می‌شوند. این شاخص‌ها به‌طور گسترده‌ای در تحقیقات پزشکی برای ارزیابی التهاب‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند.
با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، انزوای اجتماعی در دوران کودکی با سه شاخص التهابی متصل به بزرگسالی در سنین ۱۸ و ۴۵ سالگی همبستگی دارد. پژوهشگران با کنترل عواملی مانند سیگار کشیدن یا شاخص توده‌ی بدنی، متوجه شدند که انزوای اجتماعی به‌طور مداوم با افزایش suPAR ارتباط دارد.
این یافته‌ها در بررسی‌های طولانی‌مدت نیز تایید شدند. پژوهشگران همچنین اظهار داشتند که زندگی تنها با افزایش التهاب (به ویژه suPAR) در میان بیماران یک نمونه‌ی بالینی همراه است.
هرچند تنهایی نیز با افزایش التهاب مرتبط است، اما الگوی این ارتباط ثابتی ندارد. همبستگی بین تنهایی و افزایش suPAR در میان‌سالان واضح است؛ اما در اوایل بزرگسالی، به عنوان مثال در سن ۱۸ سالگی، تنهایی با کاهش CRP مرتبط است. این یافته دومی ممکن است به نظر متناقض بیاید، اما نشان می‌دهد که افراد ۱۸ ساله تنها، با کمترین عوامل بیماری‌زایی روبه‌رو می‌شوند.
به سوی آینده‌ای با ارتباط بیشتر
نتایج به‌دست‌آمده تأکید می‌کنند که انزوای اجتماعی در دوران کودکی ممکن است مشکلات سلامتی را در دهه‌های آینده به وجود آورد. اغلب انزوای اجتماعی معمولاً به عنوان یک مشکل مرتبط با بزرگسالان مسن در نظر گرفته می‌شود، اما تحقیقات نشان می‌دهند که این مشکل در تمامی دوران‌های عمری وجود دارد.
بررسی همبستگی دنیای اجتماعی با جوانب بیولوژیکی ما می‌تواند به شناسایی شبکه پیچیده‌ای از عواملی که بر سلامت درازمدت تأثیر می‌گذارند، کمک کند. مطالعات انجام‌شده نشان می‌دهند که تلاش برای جلوگیری از پیامدهای منفی تنهایی و انزوا در جوانان چقدر اهمیت دارد.
برای حل این مشکل، ابتدا باید مفهوم “ارتباط اجتماعی” را به دقت تعریف کنیم، به خصوص در یک جهانی که به نظر می‌رسد همه افراد از طریق رسانه‌های دیجیتال به یکدیگر متصل هستند. فناوری مدرن دارای تأثیرات مثبت و منفی در زمینه سلامت اجتماعی است و باید با دقت در مورد نقش آن در رفع انزوای اجتماعی و تنهایی تفکر کنیم.
نظرات کاربران