ماه از کجا آمده است؟

زمین به سیاره تیا برخورد کرد.

فرضیه برخورد بزرگ، نظریه غالب در مورد منشأ ماه است. این فرضیه بیان می دارد که ماه زمانی تشکیل شد که زمین با سیاره ای به اندازه نیمی از خود – تقریباً به بزرگی مریخ – حدود 4.5 میلیارد سال پیش برخورد کرد. (دانشمندان این سیاره خیالی را تیا می نامند، به نام الهه ای که در اساطیر یونان باستان زایمان الهه ماه را بر عهده داشت.) این برخورد باعث شد که بقایای هر دو جسم آسمانی به دور زمین بچرخند – که در آن زمان به جای کره جامد امروزی، توپی از سنگ مذاب بود – و در نهایت با هم ترکیب شده و ماه را تشکیل دهند. این مدل که به اواسط دهه 1970 برمی گردد، دلالت بر این دارد که ماه ترکیبی از مواد زمین و تیا است. مطالعه ای که در 25 مارس در مجله “طبیعت زمین شناسی” منتشر شد، فرضیه برخورد بزرگ را زیر سوال برد، زیرا نشان داد که ترکیب ماه تقریبا با ترکیب زمین یکسان است؛ که نشان می دهد سیاره دیگری اصلا هیچ نقشی نداشته است.

ماه زمانی کف اقیانوس آرام را پر کرده بود.

جرج داروین، پسر چارلز داروین، که یک اخترشناس و فیزیکدان بود، برای اولین بار در اواخر دهه 1800 نظریه شکافت را برای تشکیل ماه پیشنهاد کرد. طبق این فرضیه، قطعه ای از ماده در اوایل تاریخ منظومه شمسی از زمین چرخان جدا شد و به ماهواره سیاره ما تبدیل شد. اسموند فیشر، زمین شناس، این مفهوم را یک قدم جلوتر برد و پیشنهاد کرد که اقیانوس آرام فضایی را اشغال می کند که زمانی توسط ماه پر شده بود. تا اواسط قرن بیستم بود که شکافت از محبوبیت افتاد، تا حدی به این دلیل که دانشمندان متوجه شدند که نیرویی که قادر به جدا کردن قطعه ای به اندازه ماه از زمین است، سیاره را نابود می کرد. سنگ های قمری که در طول ماموریت های آپولو جمع آوری شدند نشان دادند که ماه زمانی داغتر از زمین بوده است، که شواهد بیشتری علیه شکافت ارائه می دهد.

زمین ماه سرگردان را به دام انداخت.

بر اساس نظریه جذب، ماه در جای دیگری از منظومه شمسی شکل گرفته و به طور اتفاقی در لحظه مناسب از کنار زمین عبور کرده است. در نتیجه، میدان گرانشی زمین ماه را “جذب” کرد و آن را به مدار خود آورد. دانشمندان اکنون بر این باورند که جسمی به بزرگی ماه پس از برخورد با نیروهای اطراف زمین از هم جدا می شد یا از آن دور می شد. آنها همچنین بعید می دانند که شرایط اجازه چنین دیدار فرخنده ای را بدهد.

زمین و ماه دوقلو بودند.

فرضیه چگالش یا هم‌افزایش بیان می‌کند که ماه و زمین در همان زمان از یک ابر واحد از مواد درون سحابی اولیه‌ای که کل منظومه شمسی را ایجاد کرده است، متولد شده‌اند. این رویداد باید اندکی پس از انفجار بزرگ حدود 13 میلیارد سال پیش رخ داده باشد. با این حال، اگر هم‌افزایش، زمین و ماه را تشکیل داده باشد، کارشناسان اکنون بر این باورند که نیروهای گرانشی هر دو جسم آسمانی را به هم می‌چسبانند یا آنها ویژگی‌های اساسی بیشتری را به اشتراک می‌گذارند.

دو ماه با هم برخورد کردند و یک ماه تشکیل شد.

در مطالعه ای که در آگوست گذشته منتشر شد، محققان در مورد یک نقطه عطف مهم دیگر در تاریخ بسیار اولیه ماه حدس زدند – نقطه عطفی که ممکن است دو چهره بسیار متفاوت آن را توضیح دهد. (سمت نزدیک ماه کم ارتفاع و صاف است، در حالی که سمت دور آن مرتفع و کوهستانی است.) این مقاله فرض می‌کند که یک ماه دوم کوچک زمانی به دور زمین می‌چرخیده است تا قبل از برخورد با خواهرش، سطح ماهواره بزرگ‌تر را ناهموار کند. دانشمندان قبلاً بر این باور بودند که نیروهای گرانشی کوه‌های سمت دور را ایجاد کرده‌اند.