یکی از تجربیات دردآورتر در زندگی، زایمان و آسیب به بیضه‌هاست که به دلایل مختلف همراه با درد شدیدی است. در جنگ جنسی، مبارزه‌ای به نظر می‌رسد که هیچ وقت به اتمام نمی‌رسد: کدام جنس توانایی تحمل درد بیشتری دارد؟ زایمان به عنوان یک تجربه تقریباً استاندارد از درد، موضوعی است که در گفتگوهای روزانه به عنوان مثالی از درد طلایی مطرح می‌شود. اما اگر از یک فرد با بیضه‌ها بپرسید، او ممکن است بگوید که آسیب به بیضه‌ها با یک درد بیشتر همراه است و حتی افکار درباره آن نیز می‌تواند درد آور باشد. در نتیجه، کدام یک از اعضای تناسلی بیشترین درد را ایجاد می‌کنند؟ رحم، بیضه‌ها یا گزینه‌ای مخفی؟
ضربه خوردن به بیضه‌ها
احتمالاً برای شما اتفاق نیفتاده باشد، اما حتماً دیده یا حداقل شنیده‌اید که ضربه به بیضه‌ها باعث درد شدیدی می‌شود. این حادثه می‌تواند منجر به احساس بیماری و حتی استفراغ شود، و اگر بسیار قوی باشد، ممکن است شما را به بیمارستان منتقل کند.
پس از آسیب به بیضه‌ها، درد نه تنها در ناحیه بیضه‌ها احساس می‌شود، بلکه احتمالاً در منطقه شکم نیز مشاهده می‌شود. طبق توضیحات آی‌اف‌ال ساینس، دلیل این پدیده این است که بیضه‌ها ابتدا در شکم تشکیل می‌شوند و سپس در مدت کوتاهی پس از تولد به کیسه بیضه‌ها منتقل می‌شوند، همراه با یک دسته از اعصاب و بافت‌ها.
اما چرا باید یک ناحیه کوچک به چنین دردی منجر شود؟ به نظر می‌رسد که بیضه‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بتوانند بیشترین میزان درد را به افراد خود تحمیل کنند. آن‌ها جزء اعضای اصلی اندام تناسلی شما هستند و برای انجام وظایف مربوط به رابطه جنسی و تولیدمثل بهره‌برداری می‌شوند. به عبارت دیگر، پایانه‌های عصبی فراوانی در این ناحیه وجود دارند، که به دلیل استفاده فراوان از این ناحیه در فعالیت‌های تولیدمثلی و رابطه جنسی موجب می‌شود.
در سطح ابتدایی‌ترین، شما به دلیل وجود گیرنده‌ها و اعصاب، درد را احساس می‌کنید و از دیدگاه تکاملی، دلیل این مسئله که چرا ضربه به بیضه‌ها بسیار دردناک است، به این دلیل است که بیضه‌ها کلید تولید اسپرم هستند. به طور ساده، بدن شما باید درد بکشد، در غیر اینصورت توجیه حفاظت از آن‌ها در برابر توپ فوتبال سرگردان یا فرد عصبانی مقابل خود به وجود نخواهد آمد. شما باید از آن‌ها محافظت کنید، زیرا غدد جنسی شما به‌طور طبیعی بی‌دفاع هستند.
در یک مقاله منتشر شده در مجله‌ی “تکاملی روانشناسی” در سال ۲۰۰۹، بیان شده بود: سوال کردن اینکه چرا تخمدان‌ها در جریان رشد رویانی پایین نمی‌آیند و خارج از حفره بدن ماده ظاهر نمی‌شوند، تقریباً غیرممکن است. به دلیل آسیب‌پذیری در برابر ضربه و تغییرات دمایی، تخمدان‌های بدون محافظت که در خارج از حفره بدن واقع شده باشند، نامطلوب از نظر تولیدمثلی هستند. این استدلال در مورد بیضه‌ها نیز صحت دارد. با این حال، به دلایل مختلف، به ویژه نیاز اسپرم به خنک‌نگهداشتی، بیضه‌ها ترجیح می‌دهند خارج از بدن باقی بمانند.
البته، این ضروری نیست که همیشه اینگونه باشد؛ برای مثال، بیضه‌های فیل‌ها در داخل بدن و در کنار کلیه‌هایشان قرار دارند. اما در انسان‌ها، نحوه‌ی چیدمان بدن و راه‌رفتن روی دو پا موجب شده تا بیضه‌ها بیشتر در معرض خطر قرار گیرند. بنابراین، به طور کلی می‌توان گفت که تکامل واقعاً در اینجا علیه مردان عمل کرده است، آیا نه؟
زایمان
به نظر می‌آید احمقانه باشد که تلاش کنیم توضیح دهیم چرا زایمان ممکن است دردآور باشد. زایمان یک فرآیند است که برای اخراج یک انسان از بدن یک انسان دیگر طراحی شده است و از یک مجرایی استفاده می‌کند که عرصه خط پایه آن فقط کمی بیشتر از سه سانتی‌متر است. از نظر تاریخی، زایمان از هر ۲۵ مادر گذشته ما، یک نفر را کشته است.
عجیب است که تمام گونه‌ها به اندازه‌ای متحمل رنج نمی‌شوند. متوسط زمان زایمان اولین انسان‌ها تقریباً ۹ ساعت است (بیش از یک روز کاری و حدود ۳۰ برابر زمان زایمان اسب). حتی در مقایسه با نزدیک‌ترین خویشاوندان ما در سلسله حیوانات، یعنی میمون‌های بدون دم بزرگ، زایمان‌های انسان بسیار دردآورتر و پیچیده‌تر است.
انسان‌ها تنها حیواناتی هستند که برای زایمان به کمک نیاز دارند و با وجود تمام فناوری‌ها و بهداشت مدرن، همچنان نرخ مرگ‌ومیر مادران و نوزادان در زمان زایمان بیشتر از هم‌جنسان وحشی ما است.
در صورت وزن برابر و با در نظر گرفتن اندازه مادر، ما در میان نخستی‌سان‌ها طولانی‌ترین دوره باروری، نیز بزرگترین نوزادان و مغزهای بزرگترین را داریم. طی زایمان، نوزاد بزرگی از بدن مادر خارج می‌شود.
دانشمندان فرضیه‌ای معروف به “معضل زایمان” را مطرح کرده‌اند: تعادل میان توانایی راه رفتن، دویدن موثر و هوشمندی. البته این فرضیه به طور کامل قبول نشده است. لگن انسان قادر به باز شدن بسیار بیشتر از اندازه توانایی راه رفتن ماست، اما این کار را انجام نمی‌دهد و تکامل تنبل است. از نظر تکامل، وضعیت فعلی کافی است وگرنه جمعیت انسان‌ها اینقدر بزرگ نمی‌شد و هشت میلیارد نفر بر روی زمین زندگی نمی‌کردند.
نتیجه؟ زایمان دردآوری طولانی است که در آن عضلات به طور غیرقابل کنترلی تنقبض می‌شوند، دهانه رحم و واژن به شدت کشیده می‌شوند، استخوان‌ها جا به جا می‌شوند تا فرصت حرکت کودک باز شود و حتی اینکه دیواره میان واژن و مقعد پاره شود امکان پذیر است.
انقباضات زایمان گرفتگی عضلانی بزرگی است که کل رحم منقبض می‌شود و ممکن است ناراحتی را در هر نقطه‌ای که عضلات منقبض هستند، احساس کنید. برخی افراد انقباضاتی دارند که باعث دوبرابر شدن درد آن‌ها می‌شود. این ممکن است با احساس گرفتگی همراه باشد و همچنین کمردرد ممکن است وجود داشته باشد.
استعدادهای روانشناختی درد نیز باید مورد توجه قرار گیرد. ضربه به بیضه‌ها بد است، اما نه به مدت چند ساعت یا چند روز و نه با پیشرفت زمان بدتر می‌شود. این در حالی است که زایمان حتی از ماه‌ها قبل برای افراد آزاردهنده است: حدود دو سوم زنان آمریکایی ترس از بارداری و زایمان (توکوفوبیا) را تجربه می‌کنند و از هر ۱۰۰ هزار نفر، حدود ۳۳ نفر از آن‌ها براثر این امر از دنیا خواهند رفت.
حتی پس از زایمان، درد پایانی نمی‌یابد. آیا تا به حال کوسن‌های دونات‌شکل را دیده‌اید و تعجب کرده‌اید که چه کسانی از آن‌ها استفاده می‌کنند؟ پاسخ این سوال اغلب در مورد افرادی است که به تازگی زایمان کرده‌اند. حتی اگر واژن پاره نشده باشد و در این نقطه بدن به بخیه نیاز نداشته باشد، این مرحله از بهبودی همچنان تجربه‌ای وحشتناک است و انتظار درد با آن همراه است. همچنین، انقباضات هنوز هم ادامه دارند و دلیل آن اجتناب از خطر مرگ ناشی از خونریزی شدید و بازگرداندن رحم به حجم عادی است، که تا مرحله زایمان ۵۰۰ برابر بزرگ‌تر می‌شود.
برنده کیست؟
درد یک پدیده‌ی ذهنی است و آنچه برای یک فرد می‌تواند تجربه‌ای از شکنجه باشد، برای دیگری ممکن است به عنوان حس غلغلک باشد. افراد دارای بیضه ممکن است به مادرانی که چهار فرزند دارند اشاره کرده و به این نتیجه برسند که زایمان آنقدر دردآور نیست که آن‌ها راضی شده‌اند، چندین بار این مقایسه را انجام دهند. اما ما این پاسخ را بدون هیچ گونه دردسری که احساس می‌شود، برای ابراز تساوی قبول می‌کنیم. حداقل ما شکرگزاریمون را ابراز می‌کنیم که این مقایسه به سنگ کلیه نمی‌انجامد.
نظرات کاربران