سن فقط یک عدد است، اما بردن جایزه‌ی اسکار می‌تواند جاودانه باشد. در سال جاری، رابرت دنیرو که هشتاد ساله شده بود، به دنبال نقش‌آفرینی در فیلم «قاتلان ماه کامل» و پرتره‌ای باشکوه از ویلیام هیل، به عنوان یکی از پیرترین نامزدهای اسکار در تاریخ وارد شد.
اگر بتواند این جایزه را ببرد، او به یکی از پیرترین بازیگرانی تبدیل می‌شود که اسکار را دریافت کرده است. بردن این جایزه می‌تواند بزرگترین افتخار یک بازیگر در صنعت فیلم‌سازی باشد. از زمان تاسیس جوایز آکادمی در اواخر دهه ۱۹۲۰، آکادمی هنرها و علوم تصاویر متحرک هر ساله چهار جایزه بازیگری را به بازیگران برتر اهدا می‌کند، تقدیر از تلاش‌های بی‌بدیل آن‌ها و هنرشان.
10 بازیگر مسن
در طول تاریخ اسکار، بسیاری از بازیگران بسیار دیر به دست آوردن این جایزه رسیده‌اند. از کاترین هپبورن، که چهارمین اسکار تاریخ را برای فیلم «کنار برکه‌ی طلایی» بدست آورد، تا کریستوفر پلامر که با فیلم «تازه‌کارها» به افتخار آمد. همیشه وقتی یک بازیگر سن‌خورده با کارنامه‌ی برجسته‌ای بالاخره موفق به کسب اسکار می‌شود، این اتفاق خوشحال‌کننده‌ای است.
۱۰ کاترین هپبرن برای «کنار برکه‌ی طلایی» (On Golden Pond)
- سن برنده: ۷۴ سال و ۳۲۱ روز
- محصول: ۱۹۸۱
- کارگردان: مارک ریدل
- بازیگران: هنری فوندا، جین فوندا
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۸ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۶ از ۱۰
کاترین هپبرن، با بردن چهارمین جایزه اسکار خود، به لیست پیرترین بازیگرانی که این جایزه را کسب کرده‌اند، اضافه شد. همچنین، او به عنوان یکی از بازیگرانی شده است که بیشترین تعداد اسکار برای نقش اصلی زن را کسب کرده است. او آخرین بار در اوایل دهه ۸۰ میلادی با فیلم مارک ریدل به دست این جایزه رسید؛ یک درام درباره‌ی یک پروفسور بازنشسته با بازی هنری فوندا و دخترش چلسی که توسط جین فوندا ایفا می‌شود. هپبرن و همسرش تصمیم می‌گیرند از پسر نامزد چلسی مراقبت کنند، که این اقدام باعث بروز روابط جدیدی بین آن‌ها می‌شود.
«کنار برکه‌ی طلایی» سه اسکار از پنج جایزه‌ی بزرگ اسکار را کسب کرد؛ به جز هپبرن، هنری فوندا بهترین بازیگر نقش اصلی مرد را و ارنست تامپسون بهترین فیلم‌نامه‌ی اقتباسی را به دست آوردند. بازی هپبرن بی‌شک ارزش اسکار را داشت؛ او یک‌بار دیگر نشان داد که چرا به عنوان یکی از بهترین بازیگران زن تاریخ سینما شناخته می‌شود. نقش‌آفرینی او در این فیلم چندلایه و جذاب بوده و به فیلم اصالت و جذابیت بیشتری بخشیده است که بدون حضور هپبرن ممکن بود به فیلمی عادی تبدیل شود.
۹. هنری فوندا برای «کنار برکه‌ی طلایی» (On Golden Pond)
- سن برنده: ۷۶ سال و ۳۱۷ روز
- محصول: ۱۹۸۱
- کارگردان: مارک ریدل
- بازیگران: کاترین هپبرن، جین فوندا
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۸ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۶ از ۱۰
اگرچه هنری فوندا به عنوان یکی از برترین بازیگران مرد تاریخ سینما شناخته می‌شود، اما شاید شگفت‌زده‌کننده باشد که او تنها یک‌بار از سه باری که برای اسکار نامزد شده، موفق به کسب این جایزه شده است. به نظر بسیاری، او تنها با این اسکار، کارنامه حرفه‌ای خود را به‌عنوان بهترین بازیگر مرد سینمایی تکمیل کرده است. در فیلم “کنار برکه‌ی طلایی”، او نقش مردی با اعتقادات سنتی را بازی می‌کند که تدریجاً تصمیم به تغییر می‌گیرد. او قلب طلایی خود را زیر چهره‌ی سنگین خود پنهان می‌کند.
نقش‌آفرینی فوندا با توانایی‌های درخشانش، مخاطب را جذب می‌کند. او با شخصیت و استعاره‌هایش مخاطبان را به خنده و سپس به اندیشه و غم فرو می‌برد. در این فیلم، او نقش یک مرد را بازی می‌کند که تلاش می‌کند رابطه‌ی مهمترین زندگی‌اش را پیش از از دست دادنش نجات دهد. رابطه‌ی درخشان او با هپبرن، مهمترین عامل این فیلم است و آن‌ها را به یکی از بهترین زوج‌های سینمایی تبدیل می‌کند.
۸. پگی اشکرافت برای «گذرگاهی به هند» (A Passage to India)
- سن برنده: ۷۷ سال و ۹۳ روز
- محصول: ۱۹۸۴
- کارگردان: دیوید لین
- بازیگران: جودی دیویس، ویکتور بنرجی
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۳ از ۱۰
احتمالاً همیشه دیوید لین به خاطر کارگردانی حماسه‌های سینمایی به یادماندنی تجدید نظر می‌شود. این فیلم، اگرچه معمولاً به اندازه‌ی دیگر آثار او مورد ستایش قرار نمی‌گیرد، با این حال، یکی از فیلم‌های استثنایی اوست. در “گذرگاهی به هند”، تفاوت‌های فرهنگی، عدم اطمینان تاریخی و سوءتفاهم، یک رابطهٔ دوستانه بین یک دکتر هندی و یک زن انگلیسی را تهدید به نابودی می‌کند، همه اینها در طی رویدادهای دورهٔ استقلال هند رخ می‌دهد.
این فیلم را به یک اثر حماسی تاریخی و درخشان تبدیل می‌کند، از جمله این که در تمام جنبه‌های تکنیکی، در بالاترین سطح ممکن قرار دارد. گروه بازیگران نیز فوق‌العاده است، با نقش‌آفرینی جذاب پگی اشکرافت که نقش مادر آیندهٔ قهرمان را بازی می‌کند. او منبع اصلی همدردی و درک متقابل در فیلم است، و هر بار که در تصویر حاضر می‌شود، با حضور کوتاه خود، پیام‌های زیادی را منتقل می‌کند.
۷. دان آمچی برای «پیله» (Cocoon)
- سن برنده: ۷۷ سال و ۲۹۷ روز
- محصول: ۱۹۸۵
- کارگردان: ران هاوارد
- بازیگران: ویلفورد بریملی، هیوم کرونین
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۵ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
ران هاوارد یک کارگردان است که همیشه فیلم‌هایش را پیش‌بینی نمی‌کنید، اما اگر به دنبال ساختن یک فیلم برتر هستید، مطمئناً فیلم او تبدیل به یک اثر کلاسیک خواهد شد که ارزش تماشا دارد؛ به عنوان مثال، “پیله” یکی از محبوب‌ترین کمدی‌های علمی-تخیلی است که در دهه ۸۰ میلادی به تئاترها رفت. این فیلم درباره گروهی از مردان مسن است که در استخری که شامل پیله‌های بیگانه است، شنا می‌کنند و این پیله‌ها باعث می‌شوند آن‌ها دوباره احساس جوانی کنند که سال‌هاست فراموش کرده‌اند.
سه بازیگر برجسته این مضمون ساده را با بازی‌های خیره‌کننده اجرا می‌کنند، اما بهترین آن‌ها بدون شک ویلفورد بریملی است. او مفاهیم فیلم را، از مسایل سنی تا دوستی و اخلاق، به زیبایی به تصویر می‌کشد. وقتی او برای نقش مکمل مرد بهترین اسکار را برای اولین بار دریافت کرد، بسیاری متعجب شدند، زیرا او هرگز قبلاً نامزد اسکار نشده بود؛ اما این تصمیم خوش‌آب و رنگ بسیاری از طرفدارانش را شاد کرد، زیرا او لایق این جایزه بود و این جایزه او را به لیست پیرترین بازیگران برنده اسکار اضافه کرد.
۶. جان گیلگد برای «آرتور» (Arthur)
- سن برنده: ۷۷ سال و ۳۴۹ روز
- محصول: ۱۹۸۱
- کارگردان: استیو گوردون
- بازیگران: دادلی مور، جیل آیکن‌بری
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۶ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۹ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۹ از ۱۰
این فیلم کمدی رمانتیک، که احساس خوبی به مخاطبان منتقل می‌کند، درباره میلیاردری معتاد به الکل است که مجبور می‌شود با یک زنی که عاشقش نیست ازدواج کند، در غیر اینصورت از ارثیه‌اش محروم خواهد شد. وقتی او عاشق یک خدمتکار فقیر می‌شود، انتخاب بین عشق و ثروت برایش پیچیده می‌شود. داستان این فیلم ساده و تکراری است، اما کارگردانی استیو گوردون باعث می‌شود که فیلم به نحوی جذاب و دیدنی باشد که از تماشای آن نتوان اجتناب کرد.
“آرتور” سعی می‌کند تا جادوی فیلم‌های کمدی-رمانتیک عصر طلایی هالیوود را تکرار کند. با نقش افرینی‌های درخشانش، این فیلم توانسته است مخاطبان را به خنده بیاندازد و هم‌زمان احساسات عمیق آن‌ها را تحریک کند. با بازی پرقدرت جان گیلگد در نقش پادوی آرتور، این فیلم به واقعیت برمی‌خورد. او با طنز و وفاداری به نقش، این فیلم را جذاب‌تر می‌کند. همچنین هابسون، با بازی شگفت‌انگیز خود، هر صحنه‌ای که در آن حضور دارد را به ارتفاع می‌اندازد و به ویژگی‌های بازیگری‌اش جلوه‌ی بیشتری می‌دهد. او توانست با این نقش‌آفرینی به عنوان یکی از پیرترین بازیگران برنده‌ی اسکار نقش مکمل تبدیل شود.
۵. ملوین داگلاس برای «حضور» (Being There)
- سن برنده: ۷۹ سال و ۹ روز
- محصول: ۱۹۷۹
- کارگردان: هال اشبی
- بازیگران: پیتر سلرز، شرلی مک‌لین
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۵ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۳ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۹ از ۱۰
“حضور” هال اشبی یکی از آن فیلم‌های فلسفی است که توانایی تحول در نگرش به زندگی را به مخاطب می‌دهد. این فیلم یک کمدی تلخ است با بازی یکی از اسطوره‌های کمدی، پیتر سلرز. در داستان، او نقش باغبانی ساده‌دل به نام چنس را بازی می‌کند که پس از مرگ صاحب‌کارش مجبور به ترک خانه‌ای می‌شود که تمام زندگی‌اش را در آن گذرانده است. وی درگیر ماجراهای سیاسی و مالی غیرمنتظره‌ای می‌شود. “حضور” با هوشمندی موضوعات وجودگرایی را به تصویر می‌کشد و یکی از فیلم‌های پرمعنا و پرفراز و نشیب دهه‌ی ۷۰ میلادی است.
یکی از پیرترین بازیگرانی که توانسته اسکار را به دست آورد، ملوین داگلاس است. در این فیلم، نقش یک پیرمرد که توانایی تحت تاثیر گذاشتن بر رئیس‌جمهورها و حتی اقتصاد را دارد را به خوبی ایفا می‌کند. او به شخصیتی که هرگز برای آن آماده نبوده، چنس را به زندگی می‌آورد. هرچند که نقش اصلی این فیلم توسط پیتر سلرز به خوبی بازی شده است، اما حضور داگلاس با بازی گرم و قاطع، مخاطبان را در نقش یک مرد سرسخت ولی پر از انرژی، که تصمیم به ترک زندگی نمی‌گیرد، جذب خود می‌کند. نقش‌آفرینی چند لایه او، لایق اسکار بود.
۴. جرج برنز برای «پسران آفتاب» (The Sunshine Boys)
- سن برنده: ۸۰ سال و ۶۹ روز
- محصول: ۱۹۷۵
- کارگردان: هربرت راس
- بازیگران: والتر ماتائو، اف. موری آبراهام
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
جرج برنز، وقتی که جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را برای فیلم “پسران آفتاب” به دست آورد، نخستین بازیگر برنده‌ی این جایزه با سن بیش از ۸۰ سال شد. این فیلم کمدی درباره‌ی دو هنرمند قدیمی است که برای یک نمایش تلویزیونی جدید توافق می‌کنند، اما متوجه می‌شوند که نمی‌توانند یکدیگر را حتی یک لحظه تحمل کنند. در نهایت، همه‌چیز به دست تهیه‌کنندگان باز می‌گردد؛ آن‌ها باید این دو کمدین را راضی کنند تا قبل از اجرای برنامه‌ی اصلی، اختلافات خود را کنار بگذارند.
“پسران آفتاب” با جذابیت ساده‌ی ژانر کمدی، توانسته است مخاطبان را به خود جلب کند. والتر ماتائو و جرج برنز در این فیلم با بازی‌های کمیک و درخشان، لحظاتی از خنده و سپس گریه را برای تماشاگران به ارمغان می‌آورند. برنز، که در واقع یک بازیگر کمدی با تجربه در تئاتر است، الگوهایی از کمدی فیزیکی را به شخصیت خود می‌آورد که نه تنها اعتبار او را افزایش می‌دهد، بلکه آن را به طرزی بسیار خنده‌دار و باورنکردنی می‌سازد.
۳. جسیکا تندی برای «رانندگی برای خانم دیزی» (Driving Miss Daisy)
- سن برنده: ۸۰ سال و ۲۹۲ روز
- محصول: ۱۹۸۹
- کارگردان: برس برسفورد
- بازیگران: مرگان فریمن، دن آیکرود
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۵ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۳ از ۱۰
«رانندگی برای خانم دیزی» اثری است که در تاریخ مراسم اسکار به عنوان بهترین فیلم شناخته شده است و در آن یکی از پیرترین بازیگرانی که این جایزه را از آن خود کرده، نقش دارد. این فیلم بروس برسفورد، به یادماندنی و بازیگری از جسیکا تندی و مورگان فریمن را در قالب داستانی بامزه و تأثیرگذار، به تصویر می‌کشد؛ داستانی درباره‌ی رابطه‌ای خاص بین یک زن یهودی و راننده‌ی آفریقایی-آمریکایی‌اش که در طول سال‌هایی که با یکدیگر در جنوب آمریکا زندگی می‌کنند، شکل گرفته است. این فیلم با دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم، ماندگاری خاصی کسب نکرده است، اما نقش‌آفرینی‌های درخشان بازیگران نقش اصلی آن نابود نشده است.
جسیکا تندی بازیگری است که به دلیل شخصیت‌های قوی و ماندگارش در سینما و تئاتر شناخته می‌شود. وقتی او برای نخستین بار اسکار خود را برای این فیلم به دست می‌آورد، هیچ‌کس ناراحت نبود، زیرا بسیاری معتقد بودند که او باید خیلی زودتر این جایزه را دریافت کرده باشد. تندی در نقش خانم دیزی لجباز و کمرنگ نیست، اما علاوه بر این، پیچیدگی‌ها و جنبه‌های مخفی این شخصیت را با توجه به سال‌ها دوستی و همراهی با راننده‌اش به نحوی منحصربه‌فرد به تصویر می‌کشد.
۲. کریستوفر پلامر برای «تازه‌کارها»
- سن برنده: ۸۲ سال و ۷۵ روز
- محصول: ۲۰۱۰
- کارگردان: مایک میلز
- بازیگران: ایوان مک‌گرگور، ملانی لوران
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۶ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۲ از ۱۰
رکورد جسیکا تندی سال‌ها طول کشید تا شکسته شود، اما همگان معتقد بودند کریستوفر پلامر لایق‌ترین فردی بود که باید این رکورد را شکسته و به عنوان پیرترین بازیگر برنده‌ی اسکار معرفی می‌شد. «تازه‌کارها» به کارگردانی مایک میلز، یک اثر کمدی-رمانتیک دلپذیر بود که به کریستوفر پلامر اسکاری دیگر را تقدیم کرد و او را به صدرنشینی در لیست بازیگران پیرترین برنده‌ی جایزه‌ی اسکار تبدیل کرد. این فیلم درباره‌ی جوانی به نام ایوان مک‌گرگور است که به دلیل دو اخبار ناراحت‌کننده از سوی پدرش شوکه می‌شود؛ اولین اینکه پدرش به دلیل سرطان به زودی دست خود را از دست خواهد داد و دومین اینکه پدرش یک معشوقه جوان دارد.
«تازه‌کارها» یک فیلم زیباست که با وجود روایت خنده‌دار، جذاب و ماندگار است. پلامر که تنها نامزد فیلم برای جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد بود، میان شوخی و اندوه یک تعادل عالی برقرار می‌کند. شخصیت او از اعتماد به نفس برخوردار است و از لحظات زندگی لذت می‌برد، اما وقتی که می‌بیند باید بیماری‌اش را به دیگران توجیه کند، احساساتش را به گونه‌ای قابل احترام ابراز می‌کند که همگان را مجذوب خود می‌کند. نقش‌آفرینی وی یک اجرای بی‌نقص بود که شخصیتش را به نحوی جذاب تر و توجه‌خواه تر نمایان کرد. پیروزی او در اسکار بهترین جایزه‌ای بود که می‌توانست برای افتخارات چشمگیرش تقدیم شود.
۱. آنتونی هاپکینز برای «پدر» (The Father)
- سن برنده: ۸۳ سال و ۱۱۵ روز
- محصول: ۲۰۲۰
- کارگردان: فلوریان زلر
- بازیگران: الیویا کلمن، مارک گیتیس
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۸ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۸ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۸.۲ از ۱۰
فیلم “پدر” اثری از فلوریان زلر است که به اندازه‌ای تنش‌زا، رازآلود و درگیرکننده است که می‌توان آن را یک فیلم دلهره‌آور روانشناختی دانست و اگر آن را چنین بنامیم هم، بی‌شک، یکی از بهترین‌های تاریخ است. داستان این فیلم درباره‌ی مردی است که در هنگام پیرشدن، هیچ کمکی را از سوی دخترش قبول نمی‌کند و در حالی که سعی می‌کند برای تطابق با تغییرات محیط اطرافش معنایی پیدا کند، درباره‌ی ذات حقیقت زندگی‌اش دچار سردرگمی می‌شود.
آنتونی هاپکینز نقش اصلی فیلم، “پدر”، را با اجرای قدرتمند خود به ارمغان می‌آورد. پس از هشتاد سالگی، او یکی از بهترین اجراهای حرفه‌ای خود را به نمایش می‌گذارد و به همه اثبات می‌کند که یکی از برترین بازیگران تاریخ سینما است. او شخصیت خود را با انگیزه‌های پیچیده و احساسات عمیق انسانی مسلح می‌کند و موفق می‌شود برخی از قدرتمندترین صحنه‌های بازیگری تاریخ سینما را به ارمغان بیاورد. بی‌شک نقش‌آفرینی هاپکینز در این فیلم لایق صدرنشینی در لیست پیرترین بازیگران برنده‌ی اسکار است.
منبع: collider
نظرات کاربران